Wij zijn best tevreden met ons campingplaatsje in onze
persoonlijke zandbak op 10 stappen van het strand en de knalblauwe Middellandse
zee.
Links van ons staan Melanie en Michel. Twee oudere kampeerders,
die kwamen aanrijden met de allerkleinste denkbare caravan. De man wilde die aangekoppeld aan de
auto op zijn plaats in het zand manoeuvreren. De man had een tweeledige naam, of hij nu Bernard-Michel, Charles-Michel, of Louis-Michel
heette, is ons ontgaan, maar zijn naam werd door het niet opvolgen van Melanie’s
aanwijzingen, tot gewoon “Michel Non”, afgekort.
Ofwel had Michel-nog wat, zijn hoorapparaat uitgezet ofwel negeerde hij haar
bevelen na zoveel huwelijksjaren bewust.
Tot zijn ergernis kon hij toch nooit op goedkeuring rekenen.. “NON Michel, NON, à droite Michel” “Non
Michel plus à gauche, NON !”. Met een vloeiende beweging duwde hij
de caravan pal in het midden van de campingplaats. “Mais non Michel” Melanie was duidelijk niet tevreden met deze
opstelling. “Michel terug eruit” De
boel terug naar voren, draaien, terug naar achter. Non
bleef Non ! Michel zweette als een
otter. De auto loeide, stonk naar verbrande rubber en trok de caravan met
patinerende wielen in en uit het mulle zand. Michel draaide de wielen in een
halve bocht en duwde de caravan, met opstuivend zand terug naar achter recht de
haag in.. “Non Michel en avant, à droitdroieete,
Michel NON !!” Melanie werd wanhopig, de ganse camping hoorde haar brullen,
alleen Michel negeerde haar en deed gewoon zijn zin. Plots draaiden de wielen
van het rijdende bed zich vast in het zand . Noch met de auto, noch manueel was
er nog enige beweging in te krijgen. Michel kroop uit de auto, overzag het omgeploegde
rampgebied, haalde zijn schouders op, vermeed Melanie aan te kijken en zei
grijzend, “Voilà !Melanie ça y est, le
caravan reste ici”. Melanie had niets meer in de Franse pap te brokken..
Op het plaatsje achter ons staat een Duits echtpaar. De mega
grote caravan en dito BMW, kunnen amper tussen de twee hagen die de
campingplaatsen van elkaar scheiden. Nog een grotere caravan, was
klaarblijkelijk in Duitsland niet te koop geweest. Zonder twijfel krijgen zij
die grootheidswaanzin met de moedermelk mee ingezogen. De man roept vanuit zijn
campingstoel orders aan zijn vrouw. “Als
je de vuilniszak wegbrengt, neem je dan ook ineens de lege flessen mee” en ”schenk mij eens een echte Duitse pint bier
in”. Het“Befehl ist Befehl” is
zonder twijfel genetisch van overgrootvader, op grootvader, op vader en op zoon
overgebracht. Het vrouwtje rent van
links naar rechts. De omgeving ruikt ondertussen naar Bratwurst met Kartoffeln en op de tafel staat
een fles Riesling wijn te wachten. Buiten het zure donkere brood, dat in een Franse
supermarkt gekocht werd, is alles mee uit de Heimat geïmporteerd, want “bei uns ist alles besser” ! Als haar
Obersturmführer na de maaltijd op de schlagers van Heino snurkend wegzakt, kan
zij eindelijk vlug een hazenslaapje doen. Haar vakantie verschilt in niets met haar
geterroriseerde Deutsche huishouden thuis.
Een goedbepakte wielertoeriste komt aangereden en claimt de
plaats rechts van ons. Een mooie jonge, lieve
Franse meid, alhoewel manlief vindt dat zij een joekel van een kont heeft. Wat
haar, volgens mij, een hoop zadelpijn bespaart. Als ze eventjes later de hulp
van manlief inroept om de
stroomaansluiting te vinden, veert hij onmiddellijk recht om de redder in nood
te spelen. Hij plugt haar elektrisch in en grinnikt, “voor sommige dingen heb je een man nodig hé?” Het Françaisje lacht
wat verlegen terug. Hij volgt het opstellen van het iglo tentje op de voet. “waarom zet ze die tent nu in de volle
blakende zon, terwijl ze binnen een uurtje in de hoek, schaduw van de boom heeft ?””Kijk alleen een
paar teensletsen voor de tent en één
handdoekje, dat is wat anders dan jouw
volle kleerkast hé! Met een
vrouwelijke sneer, toom ik zijn
bemoeizucht onmiddellijk in. “Laat dat
kind toch doen wat ze wil op haar eigen grondgebied en stop met je commentaar.”
Hij rekt zich uit en gluurt tussen en over de haag, met het resultaat dat
hij ’s avonds een kramp in zijn nek krijgt.
“Juist goed”Ik gniffel en begrijp wel, dat nieuwe borstels weliswaar beter keren, dan dat er afgestoft
moet worden met een oude grijze plumeau, maar hij moet nu ook weer niet
overdrijven met de hulpvaardigheid en het mini machogedrag. Als ’s avonds de
mademoiselle, haar doos ravioli warm maakt op haar éénpits gasbrandertje, is
hij best tevreden met zijn oudere kokkin, die de caravan en voortent lekker
naar ratatouille met lamsbout laat geuren.
Recht voor ons, bijna op het strand, staan er kleine huisjes, die in de maanden
juli en augustus, voor astronomische bedragen verhuurd worden. In één van die
huisjes zit een Nederlands gezin, met een tweeling van een jaar of 4. Twee Hollandse ettertjes die van ’s morgens
tot ’s avonds huilen en gillen omdat ze hun zin niet krijgen. Papa heeft zich
al snel in vakantiemodus gezet en laat mama alleen voor de dubbele opvoeding
opdraven. De vlasblonde tweeling is alleen uit elkaar te houden, als ze al aan
je voorbij zijn. Alle twee dragen ze een knaloranje voetbalshirt , de éne met Robbe
en de andere met Van Persie op de rug. Beiden hebben ze een
veel te grote knaloranje Brasilia 2014 pet op, een souvenir van het in juni
gespeelde WK. Bij het éne broertje schuift deze pet steeds irriterend over zijn
ogen, terwijl het bij de andere lijkt alsof ze boven op zijn oren vastgepind is,
zodat hij op een mini menselijke versie van Djumbo de vliegende olifant
lijkt. Op het strand gaat het huilen,
stampen en gillen onverminderd voort. Er staan twee identieke emmertjes,
gietertjes, autootjes en schepjes naast elkaar, maar toch lijkt het speelgoed van de andere helft
veel leuker. Zij huilen omdat papa gaat zwemmen, gillen omdat, als ze met mama
pootje baden er een golf tegen hun billen aankletst, en jammeren als de éne het
emmertje van de andere dreigt af te nemen. Je weet niet meer wanneer het gillen
van de pret overgaat in huilen om aandacht. Mama heeft een dik buikje. Ofwel
heeft zij het vet van haar dubbele bevruchting er nog niet afgetraind, ofwel
zit er daar al een derde krijser, in de startblokken, om na een maand of zes de
bende lievertjes te vergroten. Papa ligt lekker onbekommerd te zonnen en laat
het vaderschap aan zich voorbij gaan.
Als het ijscokarretje met getoeter en een geroep van “Chouchous, café,beignets aux pommes, glaces
et boissons fraîches”hun richting uitkomt,
gaan de twee vingertjes deze richting uit. Mama schudt nee. Het driftig
stampen en huilen begint opnieuw. Papa draait zich gestoord op zijn andere
zijde en slaapt verder. Mama opent snel een pak en eventjes is het stil als de
twee bekjes synchroon op chocolade koekjes knabbelen. Je kan er je klok er op
gelijkzetten als vroeg in de avond in
hun bungalow het gekrijs opnieuw begint. Douchetijd voor de tweeling. Als ze
even later allebei roze geboend in lichtblauwe pyjama’s op het terras van het
huurhuisje,met de lego blokjes spelen, lijken het net twee engeltjes. Na tien
minuten echter ontsnappen ze aan mama’s aandacht en lopen ze gillend, in het
zand schuivend en met modder gooiend achter
elkaar aan. Papa laat zich niet zien.
Het vrouwtje wilde kinderen, hij wilde ze wel maken, punt. Mama ziet
er moe uit. Ik weet wel zeker dat zij na veertien daagjes Franse kust met
plezier haar twee-eenheid in de armen van oma en opa zal duwen, om dan
eindelijk haar vakantiestress te verwerken, als puber-papa dan al haar aandacht
niet opeist !
Als we van het strand komen, is de Franse juffrouw met de
grote derrière opgekraamd en verliest de rechtse campingplaats voor manlief
alle interesse.
’s Avonds komen er
nieuwe campinggasten aangereden. Twee jonge Duitse vrouwen draaien hun kleine omgebouwde
bestelwagen zonder problemen achterwaarts in het mulle zand. Zij stampen rond
hun camper en vinden, zonder hulp van manlief, de elektriciteitsaansluiting. Twee
geen heel jonge groene blaadjes meer, die niet van Mutti geleerd hebben, dat
campinggasten, elkaar normaal een goede
dag of een smakelijk eten toewensen. Ze gaan volledig in elkaar op en negeren
de rond hun residerende omwonenden. Sarcastisch vermeld ik eventjes aan manlief, “dat hij nu zeker moet oppassen, met over de
haag naar die twee onbeleefde zuurpruimen te gluren, want dat dit wel eens een
dubbele stijve nek zou kunnen opleveren”.
Ik moet me echter geen zorgen maken, want beide Deutsche Freundinnen
knuffelen elkaar en hebben totaal geen interesse in hetero mannen, en al zeker niet
in een senioren exemplaar.
Sim, le Boucanet, Languedoc-Roussillon september 2014
