Hoe zonnig
en stabiel het weer de eerste maand van onze vakantie op Tenerife ook was, zo
angstwekkend zijn de eerste dagen van de krokusvakantieweek.
Je hebt
samen met je kroost een weekje welverdiende zonvakantie geboekt naar de
Canarische eilanden tijdens het krokusverlof.
Je durft
geen dag eerder te vertrekken, want dan maak je de minister van onderwijs heel
erg boos. De groene klimaatspijbelpuber Anuna en haar Zweedse Pipi Greta Langkaus
overrompelen je al op voorhand met een dosis schaamtegevoel, omdat je voor een
vliegtuigreis gekozen hebt in plaats van met een zeilboot of een pedalo
richting Tenerife te dobberen.
Dan kom je
op zaterdag eindelijk op de luchthaven van Zaventem aan en dan moet je
nagelbijtend door een staking en stiptheidsacties van de luchthavenpolitieambtenaartjes
uren met je koters in lange rijen aanschuiven in de hoop dat jij je vlucht nog haalt.
Dan zit de ten
slotte in je vliegtuig boven Frankrijk als de piloot je mededeelt dat door een
gigantische Calima-storm alle Canarische vliegvelden gesloten zijn. Er wordt
een tussenlanding gepland in Faro of Madrid, waar je met je grut op de luchthavenvloer
een nachtje kan tukken.
Volledig murw,
met een chagrijnige vrouw en zeurige kinderen, kom je dan eindelijk, een dag
later dan gepland, aan in je prachtige H10 vier sterren hotel te Adeje. Vanop je
hotelkamerterras is door de Calima, een hevige Saharazandstorm, noch de zee
noch de Teide te zien. Het normaal azuurblauwe zwembad is modderbad-okerbruin. Door
deze gortdroge wind vanuit de Marokkaanse woestijn is heel de Canarische
archipel in één grote roodbruine nevelwolk gehuld, zodat je na een
wandelingetje langs de wandeldijk gegarandeerd met een mijnwerkersstoflong
terug in je hotel beland. Alle huurautootjes lijken wel de woestijnrally Parijs-Dakar
te hebben gereden. En net als ’s
anderdaags de lucht wat helderder wordt, krijg je ’s nachts een papiertje onder
je hotelkamerdeur geschoven waarop staat dat je je kamer niet mag verlaten. Een
Italiaanse corona-virus verspreider had juist in jouw hotel een paar daagjes
vakantie gevierd en was nu met spoed naar een ziekenhuis afgevoerd. Alle
toeristen en het hotelpersoneel moeten nu minstens twee weekjes in corona-quarantaine.
Alleen met een mondmasker mag je wat lamlendig samen met je ondertussen
hyperkinetisch gezinspakket door de hotelgangen dweilen. Weg vakantiegevoel,
weg mooi bruin lijf. 118 Belgen die spijt hebben dat ze toch niet voor die
aanslaggevoelige moslimbestemmingen gekozen hadden.
Door de
aanhoudende stoflucht mag manlief, met zijn anderhalve overgebleven long, van
mij niet mee op wandel gaan. Dus ga ik alleen een boodschap doen. Ik ben de palmbomenlaan nog niet ten volle
uitgewandeld als er aan de overkant van de straat een man naar mij wuift en Guapa,
Guapa roept. Ik kijk om me heen, maar voor mij lopen alleen een paar
rollatorsenioren en achter mij zie ik ook niemand die eventueel Guapa kan
heten. De man steekt de straat over begint tegen mij een Spaanse uitleg over de
calima en dat die morgen helemaal gedaan zal zijn. Omdat ik niet onmiddellijk
reageer, gaat hij over naar een hakkelend Engels. “He Guapa, me Juan“ You no
hablas Espagnol?” Hij blijft me maar met die Guapa verwisselen. “My name is
no Guapa!”Hij kwebbelt gewoon verder. “You beautiful brown brazos” en hij wijst
op mijn armen. “You mucho tiempo en Tenerife?” “Eres Ingles?” De Canarische
casanova blijft naast mij wandelen. Ik
schud met mijn hoofd en zeg dat ik van België kom. “Ha, hablas flamengo o
frances. I live here and have bonita casa con piscina. At the right side live peoples
from Oostende and also otro familia from Aalst. You know Aalst?” Hij doet een
gebaar met twee handjes draaien in de lucht. “Sabes Aalst carnaval?” Ik glimlach.(
Aalst werd wereldnieuws, doordat vorig jaar een aantal op hun besneden pik getrapte
Joden er een enorme heisa van gemaakt hebben. Samen met het carnaval van Rio de
Janeiro en het carnaval de Santa Cruz de Tenerife heeft het zich nu op de
wereldkaart gezet.) De Tenerifse Don Juan blijft naast mij flaneren en lacht
verleidelijk. Dat heeft hij blijkbaar
voor de spiegel geoefend. “Cuanto tiempo te quedaras en la Costa del Silencio? How
long you stay? You wanna see my house? Ja dag Jan, dag Guan. Jij krijgt niet de
kans om hier een #yotambien, #metoo beweging op gang brengen. Ik schud van nee.
“Where you stay?” “We rent at Rocas del Mar.” Hohoho, very beautifull
but por alla, there you pay to much. Ik ben die 60 jarige Romeo al meer dan beu
en flap eruit: “No problem, my husband is very rich, we have a lot of money!”
Zijn interesse en waarschijnlijk ook een ander deel van zijn macholijf verslapt
onmiddellijk. “Estas casado, married e tu marido tiene mucho dinero?? Hij
steekt de straat terug over en wuift nog: “Oké I must now go to el farmacia. See you soon chica guapa, bye darling.” Ongelofelijk, die man blijft me maar met die Guapa
verwarren.
Als ik terug
op ons logeeradres kom en mijn verhaal aan manlief doe, schiet deze in een
schaterlach. Schatteke toch, guapa betekend knap, mooi, lekker meisje.
Sim, 26
februari 2020 Yes, 68 jaar en ik heb nog touche…