Er was eens, heel lang geleden, in de tijd dat er nog
koninkrijken waren, niet ver van hier een landje dat twee koningen en drie
koninginnen had. Belgenland lag ingebed tussen twee republieken en een
protestants koninkrijk. In dit laatste land droeg het staatshoofd geen kroon maar een hoed, die op een grote kaasbol
leek.
Vermits Koning Wijntje in zijn eigen land, geen goede
katholieke juffrouw vond om mee te huwen, ging hij op zoek in het
buitenland. Samen met de stoomboot van
de Sint kwam Donna Ariola uit het verre
christelijke Spanje mee naar het koninkrijkje. Hiermee was de bodem gelegd voor
de allochtone instroom. Elke avond nadat hij zijn kroon afgezet had, knielde Koning Wijntje op zijn blote knietjes
naast het echtelijke bed en bad tot God dat er snel erfgenaampjes zouden komen.
God had er waarschijnlijk plezier in Koning Wijntje een beetje te sarren want
hij liet op geen enkel wijze aan de devote man weten, dat hij niet naast het
bed moest knielen, maar juist erin een beetje moest zondigen. Enfin, Wijntjes
gebeden werden niet verhoord, waarschijnlijk had God andere dingen met hen
voor.
Met lede ogen zagen zij, dat de jongere broer, Prins Adelbertje met volle teugen van het
leven genoot. Toen deze zijn wilde haren wat verloren had, schafte hij zich ook
een vreemde Italiaanse schone aan. Prinses Paulina was mooi, lief maar stond zeker
niet op de eerste rij, toen de talenknobbels uitgedeeld werden. Inburgering en de
verplichting om alle landstalen te kunnen spreken bestond toen nog niet en werd
met een zekere dedain verworpen. Zij had
hoogstwaarschijnlijk andere kwaliteiten want al heel snel produceerde zij
kleine prinsjes en een prinsesje.
Na jaren van bidden
en pauselijke absoluties, hebben Wijntje en Ariola hun kinderdroom dan maar
opgeborgen. Zij zagen Paulina omringd door charmezangers en Adelbertje de ene
zonde na de andere bedrijven. Terwijl deze vrolijk naast de prinselijke pot
piste, besloten zij dus maar om de rest van
hun Koninklijke vakantiedagen in Spanje door te brengen. Koningin Ariola kreeg Koning
Wijntje eindelijk zo ver dat hij samen met haar naar een Flamenco show zou gaan
kijken. Na het eten van een vettige paella, weggespoeld met de nodige miswijn, zag Koning Wijntje met veel animo naar het opzwepende
zwieren van de danseressen en verleidelijke draaien van hun heupen. Van deze wulpse bewegingen kreeg hij
ondeugende gedachten. Zijn ogen knipperden op de klanken van de
castagnetten. Hij voelde eindelijk zijn
lichaam leven..en zag plotseling het licht. Hij pakte Ariola vast en…nog voor
hij de daad bij het woord kon voegen, werd hij voor deze zondige gedachte
onmiddellijk door God met een hartinfarct beloond.
Belgenland was in diepe rouw. De koning is dood lang leve de koning.
Prins Adelbertje werd onmiddellijk weggesleurd bij zijn minnares
en bastaardkind, aan de Cote d’Azur en legde al bibberend de koningseed
af. Vanaf dan had Belgenland, één koning
en maar liefst twee koninginnen ! Van degradatie in de Koninklijke rangorde,
had men ten paleize nog nooit gehoord !
Koningin Ariola kreeg een weduwen pensioen en besteedde haar
dagen met het stijf houden van haar kapsel en het uitdokteren hoe ze zo
kosteloos mogelijk, alles van haar vermogen en wijlen Wijntjes erfenis naar
haar vaderland kon versassen.
De nieuwe Koning Adelbert en zijn Koningin Paulina gingen stande
pede op audiëntie bij de Paus in Rome.
Zij kusten zijn ring en kochten op die manier, met tien Weesgegroetjes,
hun overspelige zonden af.
Na lange jaren van lintjes knippen en kerstboodschappen inspreken, werd Koning
Adelbert moe. De kroonprins lag niet zo goed in de markt en daarom moest het majesteitelijk
blazoen wat opgeluisterd worden. Men raadde Prins Flup aan, om weer geen
onverstaanbare allochtoon naar het
koninkrijk te slepen, maar een vrouw te zoeken, die niet alleen, alle
volkstalen zou spreken, maar tevens lief en welwillend zou zijn om voor het
nageslacht te zorgen. Tilly werd gesommeerd om van de houten klaas Prins Flup
een echte koning te maken.
Na jaren ignoreren van zijn onwettige dochter,werd Koning
Adelbert constant gerechtelijk achtervolgd om zijn dna als vaderlijk bewijs
aan haar af te staan. Toen de media hem
dan ook nog eens in zijn ivoren toren aanviel en de paparazzi zich massaal op
hem stortten, dacht Koning Adelbert dat
het beter was voor Belgenland dat hij met pensioen zou gaan. De rust zou
weerkeren in het koninkrijk en zijn overspel
met royaal gevolg zou alzo vlug vergeten worden. Zijne Majesteit zou de Koninklijke fakkel
doorgeven aan zijn oudste zoon, Prins Flup. Daar zaten de inwoners van Belgenland
duidelijk niet op te wachten. Niet
alleen zouden zij op dat moment twee koningen en drie koninginnen, maar ook nog
eens vijf regeringen met belastinggeld moeten gaan onderhouden. Na de kroning
kwam het Koningspaar op het bordes van
het paleis en las de nieuwe Koning een
stuntelig zinnetje voor. Daarna voerde het kersverse koningspaar een
zoentoneeltje op, waarbij alle burgers steil
achterover sloegen. Toen Koning Adelbert dan ook nog kwam verkondigen,
dat hij met zijn gezinspensioentje niet meer toekwam om met zijn luxejacht te
varen en zijn verschillende buitenverblijven zou moeten verkopen, begon er iets
de broeien onder de bevolking.
Verschillende regeringsleden probeerden de verontwaardigde populatie
te sussen en stelden de koning op rust voor, om zoals de meeste onderdanen, te
bezuinigen. Hij kon de vakantie doorbrengen aan de Azurenkust in een stacaravan
op een luxe camping en als “framboos” (dixit Flup) op de taart konden zij een tochtje
met een Flandria boot maken.
Stilaan kwam het besef en de verontwaardiging bij de inwoners
van Belgenland. Koning Flup en Koningin Tilly hielden hun hart vast. Zij zagen
de anti royalistische bui al hangen..De overgrote meerderheid van de inmiddels migranten
bevolking wilde tevens dat er een Iman kwam om de wetten en regels vast te
leggen en hadden al dat dure protocol niet nodig. Enkele jaren later, barstte
de bom en spatte het sprookje van koningen, koninginnen, prinsen en prinsessen onvermijdelijk
uit elkaar…Flup en Tilly kregen hun C4 voor ”bewezen” diensten en werden
regelmatig, maar tevergeefs, door de arbeidsbemiddeling opgetrommeld om te
solliciteren. Alle, broers, zusters en als prins en prinsesjes geboren
nageslacht moesten vanaf dan, werken voor hun adellijke boterham.
De ex Koninklijke familie woonde van dat moment allemaal prinseerlijk
samen in de sociale woningen die massaal opgetrokken werden op het grondgebied
van Laken. Hun pensioen werd, zoals bij
alle inwoners van Belgenland geplafonneerd en uitgerekend op jaren van
effectief werken. Met een beetje geluk konden zij nog met vervroegd
brugpensioen gaan. Enkelen onder hen, die nooit iets van betekenis presteerden,
kregen alsnog na lang aandringen, een
leefloon. Met de nodige angst, dat ze zelf een bijpassing bij het ontoereikende
pensioen van Ariola zouden moeten ophoesten,
kregen Adelbert en Paulina, de
bejaarde koningin echter niet in een rusthuis geplaatst. Uit plaatsgebrek
zouden zij zelf de zorg voor de oude charismatische gelovige op zich moeten
nemen. Adelbert ontdekte de modelbouw en kleefde bibberend bootjes in elkaar. Terwijl
Paulina in de keuken verse pasta maakte, oefende zij wat onwennig samen met
haar kleinkinderen de vervoegingen van de Nederlandse taal. De onwettige
dochter van Adelbert, maakte furore in de kunstenaarswereld en werd schatrijk. Hij
vroeg haar om vergiffenis, in de hoop dat zij later haar “vader” zou
onderhouden.
En de Belgenlanders leefden nog lang en gelukkig..in
afwachting van de sharia.
Sim
