Oké, het staat nu als een
paal boven water: Ik ben een emotionele eter.
Sinds manlief in het
hospitaal ligt, is mijn eetpatroon natuurlijk enorm verstoord geweest. De
eerste drie weken van zijn ziekenhuisverblijf verloor ik meer dan 4 kg. Niet
alleen door de meest idiote eet combinaties die op mijn bord kwamen, maar ook
door de ‘tienstappenteller- voettochten’ die ik dagelijks twee keer aflegde
richting hospitaal. Soms trakteerden bezorgde vrienden mij op een etentje in
een nabij gelegen brasserie en voor de rest hield ik mij staande op aangekochte
eenpansmaaltijden, want de zin tot koken was samen met het gemis van mijn
soulmateke tot nul herleid. Toen manlief de volgende drie weken, om aan te
sterken, met zuurstof en tweemaal per dag thuisverpleging naar het thuisfront
teruggestuurd werd, sloeg de dieetslinger de totaal verkeerde kant uit. Tijdens
die drie weken, kwamen alle lievelingsgerechtjes van manlief aan bod. Manlief,
die vroeger nooit wild was van zoete desserten, pudding en allerlei taart- en
koekcombinaties, ontpopte zich tot een ware zoetekauw! Alle registers werden opengetrokken
en dagelijks kwam de vraag naar appelbeignets, pralines, appelbollen, Brusselse wafels,
crème brulée en pannenkoeken. Ook mijn wandeltochten van en naar het ziekenhuis
werden opgeschort en werden vervangen door mini uitstapjes naar de apotheek en
supermarkt. En je moet al een ijzersterk karakter hebben om manlief, na de bak- en kooksessie, eenzaam en alleen al deze
lekkernijen te laten opsmikkelen. Ik offerde me volledig op en de vier
gesmolten vetkilo’s kwamen er zonder enige tegenstand onmiddellijk suikerrijk terug
bij.
Manlief zag er ondertussen
niet meer, als een zieke, zieke maar als een gezonde zieke uit.
Op 1 maart werd manlief dan eindelijk geopereerd. Gedurende anderhalf
maand was ik sterke Jan geweest, die manlief hoopvol richting geslaagde operatie
lulde.
Maar ondanks alle opgebouwde
vertrouwen in een goede afloop, kwam er de avond voor de ingreep de Indische
gruweldokter nog eventjes aan manlief zijn ziekenhuisbed, alle ingreeprisico’s op
een hufterige tactloze manier opsommen. In plaats van de patiënt nog snel een hart onder de riem te steken, vroeg hij doodeng of er al een levenstestament
gemaakt was. Het zou voor de chirurgen een pak eenvoudiger zijn als de zieke op
voorhand liet weten of hij gereanimeerd wenste te worden als hij op de
operatietafel lag te sterven dan dat de echtgenote eventjes gebeld moest
worden. Leuk vooruitzicht om onder narcose gebracht te worden niet? En dan
zwijg ik nog over die dagelijkse ramp updates van manlief zijn zoon die me
telefonisch nog wat dieper in de put duwde. Blijkbaar schiep deze drama-king er
plezier in om mij op een zo’n mogelijk gedetailleerd relaas van de komende
operatie te trakteren alsof hij de chirurgische ingreep zelf zou assisteren.
Iedereen met wat gezond verstand begrijpt dat je de komende nachten geen oog
dicht meer gaat doen. Iedereen die een
geliefde, het zij een partner, een ouder of een kind voor een operatie in een
ziekenhuis afgeleverd heeft, wil gerust gesteld worden en weet hoe tergend
langzaam de uren verstrijken als je op het verlossende telefoontje van de
chirurg zit te wachten. De molen van doemgedachten, die er door de chirurg en
je stiefzoon ingeplant werden, maalden onverminderd in je hoofd. Je keel die door
angst toeknijpt, een verkeerd woord dat onmiddellijk de tranen in je ogen doen
springen en je hart dat telkens overslaat als de telefoon gaat. Het naar het
toilet gaan met in je handen de handsfree telefoon, je mobieltje en je
smartphone, om zeker geen rinkel te moeten missen. Je bent letterlijk als de
dood voor de dood!
Het ijsberen naar de ijskast,
ze opentrekken en dan toch besluiten dat je niets maar dan ook niets door je
keel krijgt. Dit is het zenuwdieet van ongerustheid, beklemming en onmacht. Het
huilen, snikken en roepen dat je liefste kameraadje je nog niet in de steek mag
laten, niets hielp om je verdriet, je angstgevoel, de grote fladderde leegte
rond je hart en je slapeloze nachten te onderdrukken. Ik voelde aan als een
veel te sterk opgewonden bobijn die na anderhalve maand positief geleuter, nu
bij de minste tegenslag of negatief telefoongesprek zou kunnen knappen en alle zenuw-
en adrenaline opstoten zou uitbraken. Er is namelijk geen God, niemand waakt
over ons en er is geen hemel waar jij je lief later zal terugvinden. Er is
volstrekt niets, er is alleen het hier en het nu en ondanks alle steun van
familie en vrienden, ben jij het toch maar die alles zelf moet verwerken.
Manlief is nu uit intensieve
en zolang hij nog niet volledig uit de gevarenzone is,wordt hij verzorgd op
medium care. Al één stapje dichter bij de revalidatie. Het gaat de goede kant
uit…mijn gewicht ook!
Mijn eetpatroon is nu nog
steeds verstoord want juist op het lunch- en dinertijdstip mag ik manlief
bezoeken. Dit heeft men vermoedelijk zo gearrangeerd zodat de bezoeker de
patiënt bij het eten kan helpen.
Jullie willen niet weten wat
ik gisteren tussen de bezoekjes door, allemaal tussen mijn tanden gestoken,
fijngekauwd en effectief doorgeslikt heb. Je staat ervan versteld hoeveel
rotzooi een menselijke maag door elkaar kan verteren zonder dat je met je hoofd
in de toiletpot belandt.
Ik heb er hier ’s avonds, om
mezelf er een beetje met de neus op de feiten te duwen, toch een lijstje van
gemaakt. Schrik niet, hier komt het:
’s Morgens Spaanse aardbeien
met bruine suiker en een pistolet. Om 11 uur, voor het middagbezoek, een
biefstukje gebakken met een klein conservendoosje prinsessenboontjes, gewoon in
de micro warm gemaakt. Sober niet?
Daarna een in de micro gepofte aardappel, die niet gelijktijdig met de
biefstuk klaar was, twee sneetjes kaas en een stukje worst. Voor het bezoek van
vijf uur nog snel een boterhammetje met vleessla, waar ik voor de gezondheid
stukjes tomaat opgelegd had. Na het avond bezoek at ik, spaghetti met een
overschotje carbonara saus, een potje yoghurt met kersensmaak en daarna een
handjevol nootjes. Tijdens het televisie zappen, twee zoute jappen (drop),
dorst gelest met glaasje cola zero, een trosje druiven zonder pit, twee
schellen hesp, een sneetje honingkoek besmeerd met goede hoeveboter, een pakje
toastjes met krabsalade, opnieuw een handjevol nootjes met cranberries en
rozijntjes, een AA pintje bier en een restantje chips, weliswaar Lays-light,
maar toch…
Gelukkig mag ik vanaf nu weer
mijn stappenteller bovenhalen en tweemaal daags de twintig minuten tellende
wandeling naar het ziekenhuis maken! Vanaf vandaag moet het anders. Mmm, heb juist drie kippentrommeltjes
aangebraden, die ga ik nog wegwerken alvorens ik aan mijn eerste wandeling
begin!
Sim, 5 maart 2017 in
Universitair Ziekenhuis Edegem ipv in Tenerife
