Hoe is het mogelijk dat één
respectloos politiek steekspelletje mijn romantische denkwereld over de Coca
Cola reclame totaal kon verstoren.
Met een slecht stukje
amateurtoneel trachtte een rode partijvoorzitter van een Antwerpse slabakpartij
het huidige stadsbestuur onderuit te halen.
Hij alludeerde dat de volledige bedrijfsleiding van het Antwerpse schoon
verdiep, op uitnodiging, samen met een jarige bouwpromotor was gaan
corruptietafelen. Er waren zelfs onder-de-gordel en privacyloze filmbeelden van
kussende politici aan de ingang van het feestrestaurant gemaakt. De leden van
het nieuwe opgerichte Antwerpse kartel kwaakten allemaal ‘Samen’ over ongeziene
belangenvermenging. Leuk was echter toen
bleek dat de lastertong in kwestie zelf vrij nauwe banden met de
vastgoedpromotor onderhield en zich de dag na de onthulling rode vingertjes WhatsAppte, om zijn ‘bouwpromotorvriendje’ te laten weten dat deze aanval niet
persoonlijk bedoeld was en hoopte dat ze nadien liefst nog even goede maatjes konden
blijven. Hij wou alleen eventjes de Antwerpse burgemeester, voor de volgende
verkiezingen, een omkoopbaar randje aansmeren. Echt sneu voor de rode kapoen
dat zijn achterbakse correspondentie uitkwam en als een echo in alle kranten en
op televisie doorzinderde. Boem, boem, boemerang…
De ene helft van het nieuwe
samengestelde Antwerpse politiekgezinnetje werd rood van ergernis en de
kersverse aanvoerder, die zich reeds als de nieuwe toekomstige burgemeester
profileerde, kon met deze stommiteitvolle poging tot torpedering van het
huidige bestuur, alleen maar heel groen lachen. Slapeloze nachten hield hij er
aan over. De rode rakker werd op het groene matje geroepen. Er werd met hem een
hartig woordje gesproken over de toekomst van de nieuwe geconstrueerde partij. Loopt
de bekladder nu nog steeds met opgeheven hoofd rond in Antwerpen? Na heel de
commotie, weet hij nu natuurlijk al lang hoe de doorsnee Antwerpenaar hem ziet
en waar ze hem het liefst van al helemaal niet meer willen zien. En eens te
meer is het gezegde: ‘Wie een put graaft voor een ander, komt nooit in het
bestuur van het Antwerpse stadhuis!’ Dit was heel zeker een totaal verkeerde
tactiek om te solliciteren naar een jobke op het Schoon Verdiep. Dus moest er
snel een boetekleed aangetrokken worden. Maar zoals we reeds weten, wordt er
door deze verlieslijdende partij, in beiden landsgedeeltes, alleen mea culpa
geroepen, als hun gesjoemel, vriendjespolitiek en mandaatpakkerij aan het licht
komt. Anders hoor je ze niet en blijven ze ongegeneerd en ongestoord met hun
vingers in de vetpotten graaien.
Maar wat heeft zo’n politiek
gehakketak dan uiteindelijk te maken met mijn verstoorde romantische Coca Cola gedachtes
en dagdromen?
Vroeger zag ik, tijdens de
reclame, een blond bloot bovenlijf mannelijk testosteron sixpack fotomodel, met
een kratje Cola Light op zijn schouder het kantoor binnendwarrelen. Alle
secretaresses werden vloeibaar achter hun computer en snakten onmiddellijk naar
een dieetcolaatje. Vorig jaar schalde om het half uur de Italiaanse ‘come
prima’ hit door de woonkamer om Coca Cola te promoten. Twee hormonaal piekende tieners spurten zich
de benen onder het lijf om zo snel mogelijk een colaatje naar de in de tuin
werkende poolboy te brengen. En dan zag je hoe zo’n hevig zwetende zwembadkuisende
halfgod zo’n ijskoel donkerbruin cola zerootje naar binnenklokte.
En wat gebeurt er nu als ik
aan Coca Cola denk, een Cola Light of Zero no sugar bestel?? Stoorzenders
hinderen mijn visioenen van smakelijke coladrinkende stoere binken en mijn
fantasie wordt gehackt door de kop van een erg magere Bart De Wever. De Antwerpse burgemeester, die verontwaardigd in
alle media mededeelde, dat hij in het restaurant helemaal niet aan de mogelijk
compromitterende feesttafel aanschoof, maar er alleen een Cola Zero dronk.
De politiek is bedankt!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik hoor heel graag van jullie wat jullie van mijn verhaaltjes vinden ?