KLOP KLOP SAROMAPUDDING MOKKA SMAAK

 

Vorige week stond ik met mijn boodschappenwagentje aan de kassa aan te schuiven.

Voor mij een oudere man. Zo’n zeventig-, tachtigjarige mogelijk kersverse weduwnaar. Het type dat zelfs op zijn lekker zittende pantoffels naar de supermarkt zou durven gaan. Een gerimpelde kop, met zielige dode ogen. Zo’n in de steek gelaten echtgenoot in het eerste stadium van verwaarlozing. Zijn weinig overgebleven haar kroezelde over zijn jaskraag. Hij was waarschijnlijk al een paar maanden niet meer bij de kapper geweest. Zijn neusharen niet meer getrimd en uit zijn oren groeiden grote grijze stekelige voelsprieten. Hoe wist ik dat hij weduwnaar was? Hij stond constant te mompelen :”Ik mis haar zo”…In zijn winkelkar zes flessen rode wijn, een fles whisky en vijf diepvries éénpersoonsmaaltijden. Ik durfde niet te zeggen wat ik dacht “feestje vandaag?” De rij voor ons was nog behoorlijk lang. Hij mompelde wat en zocht duidelijk naar een luisterend oor. Hij draaide zich naar mij. “Godverdomme een massa klanten en twee kassa’s open, je moet hier wel wat geduld hebben hé madammeke!”. Ik glimlachte minzaam, antwoordde nog niet direct wat ik dacht (moet je gaan werken misschien?) want waar ik ook op de bus of tram zit te wachten, waar ik ook aan een kassa aanschuif, steeds begint er iemand tegen mij te praten en zijn levensloop te vertellen. “Goh madammeke, soms mis ik ze zo!” Tja kan ik begrijpen mijnheer, vroeg of laat staan we daar allemaal voor, veronderstel ik”. Weet je kind, vroeger kwam ik met mijn madam winkelen, lekker makkelijk, zij in de winkel, ik in de auto, radio op, gewoon wachten.   Of zij met haar lijstje voorop en ik als brave karretjes-duwer erachter aan”. Soms mis ik ze, ik probeer het ook zoals zij het deed hoor. Lijstje maken in functie van hoe de winkelschabben zich aandienden. Dan kwam je alles wel in de juiste volgorde tegen.. Ik probeer haar lijstjesvolgorde te imiteren, maar nu lukt dat hier niet meer.. Waarschijnlijk weer zo’n nieuwe jonge baas, zo’n lummel juist uit de schoolbanken, die alles voor de verkoopcijfers eventjes door elkaar klutst. Ik vind godverdomme de helft niet meer. Nu mis ik haar. Als ze nog geleefd had, dan had hier het kot te klein geweest! De eerste beste schabbenvuller had van haar de volle laag gekregen en aan de kassa had ze haar klep niet kunnen houden. En dan onderweg naar huis, dat gezeur en gezanik, dat ze haar lijstjes opnieuw moest aanpassen en pattati en pattata…Sorry dat ik dit zeg, madammeke maar soms haatte ik haar ook hoor! Denk dat ze vanuit haar graf een overeenkomst met de winkelleiding gemaakt heeft… Weet je, ik lust heel graag die opkloppudding van Saroma mokka-smaak. Nooit mocht ik die van haar meenemen.” Hij doet haar stemmetje na “Nee, Louis, vanille of chocolade, daar alleen hou ik van, ik ga voor jou niet speciaal die mokka opkloppen!” Soms wou ik haar uit de auto kieperen hoor, zo’n kreng!”. Je kan toch niet altijd je kinderen of kleinkinderen lastigvallen. Die hebben hun eigen leven en zien me aankomen.. wil je voor bompa eens een pakje mokkapudding meebrengen?  Nu ik alleen kan beslissen, wat ik zelf lekker vind, nu hebben ze godverdomme die winkelschabben overal veranderd en vind ik die pudding nergens meer.” Ik krijg een beetje medelijden met hem en zeg “Ja hoor die hebben ze nog hoor, ik zocht daarstraks naar zelfrijzende bloem, moest eventjes alle rayons aflopen en voilà,  ik wijs op mijn pak bloem.

We schoven onze winkelkar één plaatste vooruit. “En waar vind ik die?”  Als er één plaats is die elke man in de winkel kent. “Je weet waar al die bieren staan? Helemaal achteraan in de supermarkt, juist hier tegenover stonden vroeger al die blikken groenten, glazen potten met boontjes en appelmoes. Daar staan nu alle bloem, pannenkoekenmixen en puddingen.  De weduwnaar begint te glimlachen.

“Hou jij mijn karretje bij? Ik spurt eventjes naar die afdeling”. Hij sloft langzaam richting achterkant supermarkt. Ik heb zijn winkelwagentje al achter mij laten aansluiten en mijn boodschappen al allemaal op de band gelegd, voor hij terug richting kassa komt.  Hij stapt nu veel flukser en steekt glunderend twee pakken Saroma, smaak Mokka, de lucht in.

“Dank je wel madammeke, eindelijk mijn goesting! En definitief geen gedonder, gezaag en geleuter meer in de auto naar huis. Eigenlijk is het nu best aangenaam, want soms, kon ik haar grimmige betweterige kop niet meer zien en wou ik ze over het balkon flikkeren”! Maar ja soms, niet dikwijls, mis ik haar.  Amai bedankt, nooit gedacht dat ik vandaag nog met mijn Mokka Saroma naar huis zou gaan!”

Ik reken mijn aankopen af, knik hem eventjes moed toe “Graag gedaan hoor, succes en smakelijk puddingeten vandaag”.

 

Sim, 12 november 2023 (echt gebeurd)