EINDE VAN EEN CARAVANTIJDPERK

 

De caravan was verkocht, volledig gekuist, alle voorraad en privébenodigdheden uitgeladen en opgeborgen. Trots reed hij, na een paar dagen met een nu Nederlandse nummerplaat, onze straat uit.

Raar keek ik op toen ik een paar dagen later plots rumoer in de slaapkamerkast hoorde. Ik schrok me een appelflauwte want een dief in een kast is wel het laatste dat je verwacht. Ik legde mijn oor tegen de deurkast en hoorde nog net :’Godverdomme, denken jullie hoeslakens nu, dat jullie met de 1,80 m breedte, omdat jullie nu toevallig op het echtelijk bed passen wat meer in de pap te brokkelen hebben? Pfft wat een arrogantie. Wij 1,60 m caravanhoeslakens hebben gans Europa gezien. Wij hebben in alle Franse wasmachines gezeten. Wij droogden onder de Toscaanse en Siciliaanse zon. Wij gingen mee door het bed in Spanje toen onze baasjes wat te hevig stoeiden. Wij zwierden aan de droogparasol in Kroatië en Portugal. Denken jullie nu echt dat jullie wat meer zijn. Wat hebben jullie van de wereld gezien? Van de kast een metertje verder, het bed op, na een weekje de Edegemse wasmachine in, eventjes met twee wasknijpers aan de draad en hop terug de kast in. Opschuiven verdomme, wij hebben evenveel recht om hier te liggen ‘. Het rumoer werd plots fors gewelddadig. Ik trok de kast open en de herrie stopte onmiddellijk. Braaf, mooi opgerold als gigantische rolmopsen, lagen ze, zij aan zij, hypothetisch broederlijk naast elkaar.

Ik keek ze bestraffend aan.: ‘Nu lijkt de ganse wereld in brand te staan, duizenden mensen worden aan flarden geschoten, huizen gebombardeerd om een vierkante meter grond en een religieuze overtuiging en jullie, naar Marseillaise-zeep ruikende stukjes hoeslakentextiel, jullie gunnen elkaar het licht in de kast niet!’ ‘Maar zij ruiken niet zoals wij, zij ruiken oud en versleten en zijn nog van grootmoederstijd, toen de bedden nog net 1.60 m breed waren…’ Wel verdorie, schetkontlakens, wat minder kan ook hé!

Ik trok de vier caravanhoeslakens uit de slaapkamerkast en stapte resoluut richting de logeerkamer. ‘Nee, jammerden ze, niet in die kamer waar die naaimachine, die rommel, die strijkplank, het strijkijzer, al die strijk en die lelijke zwarte plastieke sofa staat, neeeee! Daar geraken wij in de vergeethoek, nooit komen wij nog boven water..’ ‘Willen jullie nu eens zwijgen, soms komt één van de kleinkinderen logeren, dan trekken wij die zitbank uit en dan mogen jullie opnieuw schitteren.’ ‘ Ja ja, dat kennen we, als er een kleinkind groter dan één meter tachtig wordt ligt ie met zijn voeten overboord. Leuk vooruitzicht…Nooit komen we nog uit die kast.’  De 1.60 m hoeslakens mompelen nog wat verwensingen,  tot er één roept: ‘kijk maar eens in je badkamerkast,  juist naast de spiegel, denk je dat daar alles pais en vree is, om te lachen, dat is pas wereldoorlog III..

En inderdaad toen ik een tijdje later douche-klaar in de badkamer stond, voelde ik een trilling en hoorde plots een soort gesnik. Raar want manlief stond in de tuin en buiten mijn blote ikzelf was er verder niets abnormaals te bespeuren. Huilende muizen misschien? Ik trok de badkamerkastjes open. Waar het geluid vandaan kwam,  lagen de caravanhanddoeken en - washandjes, die ik in een apart hoopje gelegd had, te wippen en te spartelen. Ze probeerden het nieuwe unikleurbadlinnen uit de kast te flikkeren. ‘Wel potvervlammenste, wat is hier aan de hand?’  Het schab trilde nog wat na. ‘Weten jullie wel hoeveel mensen er in allerlei aardbevingen gestorven zijn? Hebben jullie enig idee hoe groot jullie ego en hoe klein jullie kastengelijkheidstwist is?? ‘ ‘Maar die nieuwe wollige, naar geurige wasverzachter ruikende handdoeken willen ons niet in de kast. Ze kijken op ons neer omdat wij nog lucht-gedroogde stijfheid hebben en nog een beetje naar caravankastjes ruiken’. De caravanwashandjes knikten een beetje beschaamd. Tot er één knalrode handdoek, de dictator van het sleurhutlinnen opriep om de kast te herverdelen volgens leeftijd.. zij waren hier tenslotte eerst voor ze naar dat caravanneke verbannen werden! Voor de zaak kon escaleren, grabbelde ik al die allochtone stramme washandjes en handdoeken uit de badkamerkast. Zonder mijn tussenkomst ging die badlinnenintegratie nooit lukken. ‘Beseffen jullie wel wat een impact het voor jullie baasjes was, om die caravan, na zoveel jaren plezier, te verkopen?? Daar is jullie kleurendisharmonie niks tegen, dus zwijgen!’

Met armen vol, loop ik naar de logeerkamer, sleur de 1.60m hoeslakens uit de kast dender de trap af, open de wasmachine, en pleur de hoeslakens, handdoeken en washandjes er allemaal in. Wastabletje en een scheut wasverzachter erbij en straks de droogkast in. Gedaan met gezever, allemaal zwemmen nu!. En terwijl de wasmachine water inneemt, bedenk ik plots, miljaardenondeju, slaapzakken,  fleece dekens, kussenovertrekken, gewone lakens, dekbedovertrekken, strandlakens, keukenhanddoeken en schotelvodden nog vergeten. Dat worden nog wat brandjes te blussen….

Sim 9 oktober 2023