Vanmorgen wandelden wij aan
de Costa del Silencio, langs het pad dat evenwijdig met de Tenerifse zee uit de
rotsen gehouwen is. Het begint aan het bekende Westhaven Bay complex richting
de gele rots. Deels van de wandeling gaat over een ruwe sintelbodem, een paar betegelde
stukken met wandeldijkallures om vervolgens tussen de lavablokken te
eindigen. Ergens halverwege deze
wandeling zag ik ineens één schoen liggen. Hij lag een beetje op zijn zijde.
Het schoeisel zag er redelijk nieuw uit met fluo groene en rode accenten, met
van die velcro sluitingen en ik schatte zo’n maatje 43. Hoe komt zo’n
rechterschoen, alleen aan zijn lot overgelaten, op een wandelpad langs de zee?
Liep hier gisteren een man die zulke blarenpijn aan zijn rechtervoet had, dat
hij zijn schoen uitschopte en blootsvoets verder stapte? Daar zou ik alle
begrip voor kunnen opbrengen hoor! Eens de winter voorbij en we de laarzen,
sokken en kousen uitlaten, wil het wel eens voorkomen dat bij het dragen van
een paar nieuwe pumps of sandalen de voetjes knalrode met watergevulde blazen gaan
vertonen. Ook ik heb al een paar keer de
laatste Edegemse straten van het traject supermarkt naar ons huis op blote
voeten afgepikkeld. Maar nooit of te nimmer liet ik mijn schoenen, laat staan
één er van, onbewaakt achter langs de kant van de weg! Sindsdien heb ik steeds een doosje Compeed
blarenpleisters in mijn handtas. Misschien lag de in de steek gelaten schoen
wel aan de basis van een echtelijke ruzie? Bij meneer had zich langs de
rechterkant een joekel van een blaar in de vorm van een vulkaankrater gevormd
en legde hij de schuld van de pijn bij zijn echtgenote. Die had hem bijna
gedwongen om die flashy groen fluo trendschoenen met het rode biesje te kopen,
terwijl hij liever die zachte witte met beige aangekocht had. Maar je weet hoe
dat gaat en voor alle ruzie te vermijden had hij voor de zoveelste keer zijn madame
haar zin gedaan. De verwijten gingen over en weer en meneer zei heel
demonstratief tegen zijn vrouw, dat hij het vertikte om die schoen nog verder
te dragen, noch aan zijn voet, noch in zijn hand en als er iemand was die deze afgewezen
stapschoen zou moeten meedragen, zij het wel zou zijn!
Zij zei vervolgens dat hij de
pot opkon met zijn moeilijke voeten en dat zij er helemaal niet aan dacht om
ook maar met één vinger aan zijn zweetpateke te komen. Vervolgens stapte zij
het pad verder af met gefronste wenkbrauwen en een boze,naar omlaag in een
accolade getrokken, mond. De echtgenoot liet daarop heel koppig zijn schoen
staan en hobbelde als een invalide met een geamputeerde rechtervoet het lavapad
verder af. Er is natuurlijk ook een mogelijkheid dat een zware depressieveling, met zelfmoordgedachten, die schoen op de
wandelweg achterliet. Ik vermoed echter dat als je jezelf in de zee wil gooien
je niet eerst één van de twee schoenen gaat dumpen. Ofwel zet je ze dan netjes
naast elkaar, met de neuzen in de richting waar je het ruime sop zou kiezen
ofwel hou je ze gewoon bij wijze van ballast aan je voeten. Andere mogelijkheid
kan ook een schipper zijn, die zijn rechterschoeisel verloor! Als je ziet hoe
de boeg van die vissersboten soms met 60 a 90 graden, tegen de golven omhoog beuken,
om dan met een knal terug op het water te belanden, dan is het natuurlijk niet
ondenkbaar dat zo’n visser bij een verkeerd manoeuvre zijn evenwicht en zijn schoen
verloor. Of nog een groter drama,
mogelijkerwijs is dit een Afrikaanse schoen. Je weet maar nooit waar op de
oceaan zo’n rubberbootje op weg naar het Europese vasteland, vol met zwarte
asielzoekers met man en muis vergaan is…
Nu, die twee laatste
hypothesen lijken mij nogal onwaarschijnlijk. Als er zulke rampen gebeurd
waren, dan zou die schoen beneden in het water tegen de rotsen blijven aankletsen
en niet op zo’n 7 meter hoger een wandeldijkje terechtgekomen zijn. Tenzij wij,
toevallig, overnacht een tsunami met 9 meter hoge golven eventjes gemist
hadden, dan misschien toch...
Manlief werd wat ongeduldig
en trok aan mijn arm en vroeg waarom ik toch zo naar die stomme schoen loerde.
Ik probeerde hem, in een versnelde versie, één voor één mijn giswerk uit te
leggen. Hij lachte, haalde zijn schouders op en zei: “Ik zal je eens snel
vertellen wat hier gebeurt is. Vannacht liep hier een Britse lallende zatte
bende over het wandeldijkje. Een van die straalbezopen dronkaards sloeg met
zijn façade tegen de vlakte en zijn vrijgezellenfeest- vriendjes hebben hem
onder zijn oksels richting bed gesleurd en daarbij verloor hij één schoen. Als
die comazuiper straks weer bijkomt, zal hij waarschijnlijk met een knoert van
een kater hetzelfde traject gaan afleggen op zoek naar zijn verloren
voorwerpenschoen.” Ik keek manlief aan. Ook mogelijk, simpel, mannenlogica.
“Vergeet nu die schoen en wandel verder en kijk waar jij je voeten zet op deze
bobbelondergrond anders verlies jij straks nog een sandaal!”
We wandelden verder en toen
we in de namiddag het pad in de andere richting terugnamen was de schoen
inderdaad verdwenen. Ik kon het niet helpen, mijn hersens kraakten en gingen opnieuw
in overdrive. De vraag was nu, wie was die schoen komen halen? Was het de
comazuiper, de blarenman of de verontwaardigde echtgenote? Onderweg naar ons
vakantieadresje loerde ik naar elke mannenvoet die voorbij slenterde. Geen
groene met rode accenten schoen meer te bespeuren! Ik zou nooit weten wat er
met die rechter achtergelaten wandelschoen gebeurd was. De ganse dag zou deze
kwestie door mijn hoofd spoken. Het zou voor eeuwig een mysterie blijven…ik
hoop dat ik straks de slaap zal kunnen vatten!
Sim, Costa del Silencio,
Rocas del Mar Tenerife 18 januari 2019
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik hoor heel graag van jullie wat jullie van mijn verhaaltjes vinden ?