Vorige week kreeg ik een
enquêteformuliertje in mijn mailbox. Men vroeg me of ik eventjes tijd had om
een vragenlijstje in te vullen. Het zou maar een luttele vijf minuutjes duren. Men
zou mij een aantal vragen voorleggen over toerisme, politiek, reclame en
wereldse zaken. Ach jullie kennen ze wel, dit soort idiote enquêtelijstjes,
maar manlief zat op zondagochtend naar het programma De zevende dag op één te
staren, dus die vijf minuutjes van mijn vrije tijd zou de zaak niet maken.
Dus ik klikte vol goede moed
de eerste vraag aan : 2016 is nog maar pas begonnen, hebt
U al aan vakantie gedacht? Wat dacht U van een supergoedkoop weekje all in Turkije,
Marokko, Tunesië of Egypte?
De Turkse toeristische sector
speculeert sinds kort op wereldreizigers met een overvol bravoure- en avonturenhoofd.
De Turken bieden sinds kort Expeditie Robinson- waardige eilandhoppen- cruises aan,
van het Turkse vasteland naar de Griekse eilanden. Er zijn alleen enige
zwemvereisten aan verbonden en een eigen reddingsvest in je bagage meebrengen
is een pluspunt.
Het is tevens te verstaan dat
de tour- operatoren met ‘knalaanbiedingen’ de toeristische moslimsector opnieuw
de markt in willen prijzen. Wij echter, zoals zo velen, willen niet meer om
half vier ’s ochtends, bij het krieken van de dag door luidsprekergeroep uit ons
warme vakantiebed gejengeld worden en thee slurpend en alcoholloos onze
vakantiedagen doorbrengen. Ik begrijp ook dat de eens zo ‘bomvolle’ hotels er
nu toeristloos bijstaan. Als wij echter couscous, tagines en baklava willen eten,
aan een waterpijp willen lurken en hoofddoekjes in de plaatselijke kasbahs
willen zien rond schuifelen, kunnen we evengoed ineens in Antwerpen blijven.
Wat voor ons vroeger oosters exotisch was, krijgt sinds een paar jaar een
‘explosief’ nasmaakje. Onze vakantieagenda zit voor de rest van het jaar
‘bomvol’ caravanideeën en om daar nog een eventueel, door een touroperator
gesoldeerd voorgekauwd, reisarrangement
naar een Islamitisch land aan toe te voegen, zit er voor ons duidelijk niet
meer in. Veel liever zitten wij nu op Tenerife, het eiland van de eeuwige lente
in plaats van in één of ander moslimland in de nasleep van de mislukte
Arabische lente. Ik heb het woordje
Tenerife nog niet ingetikt of plots ploppen er allerlei Canarische aanbiedingen
mijn PC binnen. Het zal weer maanden duren alvorens deze irriterende, te koop
of te huur, aanbiedingen van mijn computer verdwijnen. Dus op naar de volgende vraag.
Beschrijf in een
paar woorden wat U vindt van de Turteltaks.
Na mijn antwoord op de vorige
vraag zullen de enquêtehouders zich nu al beklaagd hebben, dat ze mij
wijsgemaakt hebben dat de vragenlijst maar een luttele vijf minuten zou duren.
Denken ze nu werkelijk dat er ook maar één iemand is, die nu dijenkletsend en
vrolijk dansend deze taks gaat betalen? Zoals de rest van Vlaanderen willen wij
geen belastingen betalen voor de gesubsidieerde zonnepanelen van onze buurman.
Maar wacht eens even! Is de Turteltaks eigenlijk niet de socialistische Freya- factuur
die wij nu met zijn allen moeten afbetalen? Hoe zat dat dan juist? Lag Freya
Van den Bossche na een copieuze barbecue, in de tuin wat te mijmeren? Liet ze
toen een knallende wind en dacht ze toen: “Eureka, windenergie, dat is de
toekomst!” Toen de socialistisch babe wat verder nadacht, ontdekte zij al vlug dat al een ander kopstuk van de Spa langs de steekpenningenkassa gepasseerd was,
toen er een bos windturbines in zee geplaatst werden. Dus die vondst werd
afgevoerd. De zon brandde op haar gezicht en daar kreeg zij plots een nieuwe ingeving.
Zonne-energie. Alle bewoners, die in het bezit waren van een riante
bankrekening konden hun daken van zonnepanelen laten voorzien. Hier bovenop
kregen zij dan nog een royale staatssubsidie en jaarlijks groene
stroomcertificaten zodat zij de volgende jaren de elektriciteit aan sterk
verminderde prijs konden binnentrekken. Pech voor de armoedzaaiers wier
spaarrekening ontoereikend was en die lijdzaam moesten toezien hoe mooie daken
plots in ingewikkelde puzzelstukken veranderden.
La Freya stond duidelijk niet
op de eerste rang toen de lange termijn visies uitgedeeld werden. Zij had dan
ook geen rekening gehouden met de mogelijkheid dat een paar maanden later alle
magazijnen van havenbedrijven, alle serres, boerenschuren en alle industrie- en
fabrieksdaken vrolijk gesubsidieerd naar de zon reflecteerden en dat de big
business ceo’s massaal de groene stroom certificaatjes schaamteloos binnenreven.
In plaats van geld in het laatje te brengen, werd het subsidieputje een
gigantische niet meer betaalbare begrotingskrater! De uitdrukkingen “het
verdwijnt als sneeuw voor de zon” en “voor niets gaat de zon op” kregen ineens
wel een heel specifiekere betekenis. Als deze knoeiboel minister ergens in de
private sector aan het werk geweest was, zou ze na zo’n debacle met een
nazinderende trap tegen haar achterste en een ontslagbrief onder de arm onmiddellijk
richting werklozenopvolging getorpedeerd zijn! Maar onze nieuwe lichting
politici komen blijkbaar de laatste tijd, via vader op zoon of dochter, onvoorbereid de politiek ingeschoven. Na elk nieuw fiasco, belangenvermenging
en na elke regeringsmiskleun worden ze dan later met een riant loon en dito
bonussen aan het hoofd of in de beheerraad van één of andere staatsfirma geparachuteerd
of opteren ze voor een Europees zeteltje. Na de nieuwe verkiezingen kon de
derderangs politica niet snel genoeg en zonder één woord van sorry aan de
bevolking, de portefeuille met de gebakken peren aan de volgende regering
doorschuiven. Annemie Turtelboom, de nieuwe minister van energie, kreeg samen met haar overgangsvet ineens het
hete hangijzer- dossier in de maag gesplitst. Het was zonneklaar, zij zou het varkentje wel eens heel snel wassen. Zij zou deze bodemloze zonnepanelen subsidieput
als de bliksem terug laten opvullen. Door wie? Door ons, het gepeupel. Wij, die
niet in het bezit zijn van zonnepanelen, moeten nu de gesubsidieerde
investering van onze buurman mee ophoesten. Nu zouden wij toch verwachten dat
ministers die hogere studies gedaan hebben minstens iets over breuken en pro
rata geleerd zouden hebben. Deze stof heeft Turtelboom blijkbaar nooit onder de
knie gekregen. Of er nu achter de elektriciteitsaansluiting één persoon leeft,
die dagelijks één Nespresso koffietje laat doorlopen en ’s avonds slechts één
uurtje televisie kijkt, of er woont achter een aansluiting een
elektriciteitsverslindend gezin van tien man, met elk zijn eigen televisie en computer
en een wasmachine en droogkast die constant staan te draaien, Turtelboom belast
elk elektriciteitsaansluiting die in huis komt met één en de zelfde afbetalingstaks. Als je dan
nog de pech hebt om in een appartementsgebouw te wonen met een speciale meter
voor het licht in de hall, de gang en de werking van de lift, dan ben je
werkelijk helemaal gechareld. Dan mag je nog eens hetzelfde zonnepaneeltaksje
in het aantal appartementen opdelen en betalen. Dan ineens kan Turtelboom
zonder blikken of blozen, de regel van drie uitleggen. Het consumentenblad Test
Aankoop gaat met deze onrechtvaardige taks naar de Raad van Staten. Ik hoop dat
ze al de krullen uit Turtelboom’s haarcoupe weg procederen.
Vervolgens kijk ik naar de
volgende vragen en zakt de moed mij bijna in de schoenen:
“Hebt U al
uitgeprobeerd of vloeibare Dreft inderdaad drie keer langer meegaat dan elk
gewoon ander afwasmiddel? Blijken Uw tanden twee tinten witter na het poetsen
met Colgate Max White? Hebt U er al eens over nagedacht om een asielzoeker in
huis te nemen?
Ten eerste, is onze tuin niet
lang genoeg om er zulke lange tafels in te zetten, zodat schoolkinderen, er
alle met Dreft afgewassen borden op kunnen plaatsen en dan juichend naar de
minitafel wijzen met de borden afgewassen met het goedkopere middel. Ten tweede,
hebben wij trouwens niet zoveel borden. Ten derde, als ik mijn zoontje, telkens
weer, zoals dat jongetje in de reclame tegen zijn vader, zou horen zeuren, dat
hij nu reeds maanden op die lege fles van Dreft wacht om een ruimteschip te
kunnen maken, dan hadden bij mij de stoppen al lang doorgeslagen. Ik had de
groene Dreft smurrie terstond in de afwasbak leeggespoten en mijn kind
ondertussen al drie lege flessen van het is eender welk goedkopere afwasmiddel cadeau
gedaan om mee te spelen.
En nee, enquêtestellers, ik
hoef geen staaltjes van vloeibare Dreft of van Colgate Max white, tenzij U er
ineens een zonnebril bij insluit. Ik
moet er niet aan denken om op een morgen op te staan met een wit fluoriserende
eetkamer zoals Maurice Engelen van Praga Khan of een Dana Winner veel te groot oogverblindend
knalwit pianoklavier in mijn mond.
Inderdaad heeft manlief al
eens het idee geopperd om een mooie 18 jarige asielzoekster in huis te nemen (
een Thaise zou ook nog wel voldoen) , maar toen ik aan hem haar toekomstige
taken opsomde, leek manlief totaal iets anders in gedachten te hebben. Om een
mannelijk islamitische jeugdige testosteronbom in huis te halen, zijn we beiden
ondertussen al veel te oud geworden. Wij vieren onze oudejaarsavondnacht nog
het liefst met onze vrienden en niet in één of ander politiebureau tussen
proces verbalen van aanranding en verkrachting.
Voilà, beste enquêteurs, ik
ga nu onze caravanreis verder plannen, mijn buren hun zonnepanelen verder
afbetalen, mijn afwas in de afwasmachine zetten, mijn tandjes poetsen met
Prodent en me verder opboeien over de laksheid van de Europese gemeenschap
betreffende de vluchtelingenstroom.
Sim, met een brede pepsodent smile Edegem 18 maart 2016
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik hoor heel graag van jullie wat jullie van mijn verhaaltjes vinden ?