Vermits onze zoon en
schoondochter, na 15 jaar samenwonen beslisten dat ze op 5 mei zonder mama’s,
papa’s, getuigen, feest en tralala hun ja-woord
gingen geven, besloten wij dan toch maar op 1 mei met onze vakantie te
starten. Terwijl in Antwerpen de vakbondsmensen, als duracel konijnen achter de
rode vlaggen marcheren en slogans tegen de regering scanderen, haken wij onze
caravan aan de auto. Het is al eeuwen geleden dat wij zelf in deze 1 mei stoet
meeliepen en als we al niet mee opstapten, dan gingen we minstens toch in
Antwerpen naar de optocht kijken. Toen
was dit nog het ‘feest van de arbeid’, ondertussen is deze dag uitgegroeid als
het ‘feest van de ontevreden, overwerkte stakers’. Mannen die de midlifecrisisleeftijd al eventjes voorbij zijn, fietsten de vorige dagen nog
als echte wielerterroristen de ronde van Vlaanderen. Ze spurtten de klinkers van de
Koppenberg op en roepen nu luid dat ze niet langer dan een 58 jarige
leeftijd kunnen werken. Nu ze langer moeten werken, heeft plots iedereen een
zwaar beroep. De vorige eerste minister, die eender roze dan rood was, had tijdens
de blauw/rode legislatuur de pensioenleeftijd al behoorlijk opgetrokken. Vorige
regeringen, onder Wilfried Martens en met de socialisten, hanteerden vroeger reeds
zonder tegenspraak een paar indexsprongen. Klom er toen iemand op de
barricades? Hoorde men toen iemand schande roepen? Legde men toen massaal het
werk neer? Maar nu de socialisten zelf niet meer in de huidige regering zitten
en kunnen potverteren, staken en joelen ze. De rode achterban is volledig
gefrustreerd en ze begrijpen nog steeds niet waarom ze zoveel stemmetjes
verloren hebben en hoe het komt dat onze schuldenberg zo hoog opgelopen is. Misschien
hopen ze wel stiekem dat de doorsnee werkende mens de opeengestapelde rode schandalen
ondertussen vergeten is. Claesje die een beetje sjoemelde met
helikoptercentjes, Van den Broucke die het zwarte geld in de rode kas wou in
brand steken, Laurette rettekkentet, met haar in de oorlog collaborerende
grootvader, die de nieuwe lichting regerende politiekers, als een volleerd
viswijf, een zwart verleden wil aanmeten en Steve gratis die, zonder de
toestemming van de dame in kwestie, zich naar een verzopen hoogtepunt neukte.
Gratis dit, gratis dat, niets
is gratis, iemand moet de rekening betalen. Ze luisteren naar de toespraken van
hun kleine opperhoofd, die de arrogantie van zijn vader met de pap ingelepeld
kreeg. Hij is het hoofd van de oppositie- voerende partij die de rijken wil
laten betalen! Eeuwen zaten ze in de regering en nooit hebben ze hierover een
mond opengedaan. Wij blijven echter de echte socialisten, ondanks de
socialistische graaiende salon- politiekers. Het chronisch optimistisch
volksgewauwel kunnen wij missen als kiespijn en dus op zo’n dag
rijden wij richting Dijon,
richting zuiden, richting zon...enfin dat dachten wij!
Vanaf de Franse grens giet
het pijpenstelen. Donkergrijze mistige regenwolken omhullen onze auto en onze rijdende
villa. Nederlandse meivakantie- sleurhutten plenzen ons voorbij. God is
waarschijnlijk niet links georiënteerd en schenkt de Franse rode vaandeldragers
echt zeikweer. Eén of andere rode organisator is, vermoedelijk gisteren, vergeten
aan de clarissenorde van het nonnenklooster van ‘soeur sourire’, een zestal
eieren te offreren, om zo mooi weer af te dwingen!
Als we Dijon binnenrijden, staan op elke hoek
van de verlate natte straten, verregende muguet- verkopers. Hun hoofden hangen,
net als de witte meiklokjes, depressief in hun regenjassen omlaag. 1 Mei is
traditioneel, in Frankrijk nog meer dan in België, meiklokjes dag. Lelietjes
van dalen…lelietjes van begrotingsputten zeker.
De camping van Dijon ligt
naast een kanaal. De onderkant van de bomen zijn al onder het waterpeil
verdwenen. We zoeken een wat hoger droog plaatsje en laten voor alle evacuatie
mogelijkheden onze caravan maar aan de auto vasthangen. De regen plenst in
grote druppels op de caravan. Het water spat alle kanten uit en stroomt langs
de ramen naar beneden. Voor we die
eerste avond met een ‘carwash’ gevoel in ons bedje kruipen, hopen we dat het
snelstromend kanaalwater, tijdens de nacht, niet verder stijgt.
De Franse weergod had een
beetje medelijden met de, anders stemmende, lange weekend- en andere toeristen
en verblijdt ons de volgende zaterdagmorgen met een parelmoer zonnetje.
We wandelen van de camping,
langs het kolkend kanaaltje, richting de oude binnenstad van Dijon. Aan de
grandeur van de huizen, het paleis en de kathedraal kan je zien dat Dijon
vroeger een belangrijke stad geweest is. Rond de overdekte markthallen is er op
zaterdagochtend ook een gewone markt. De lege stad van gisteren bruist nu van de
gezelligheid. De terrassen zitten vol.
Wij vinden om te lunchen nog een leeg tafeltje in het zonnetje en
bekijken de voorbij wandelende mensen. Aan de uitgang van de markthallen staan
drie diarreebruine mannen. Met een terroristische werkloze blik zien ze naar de
goddeloze massa. Op hun hoofd een pet zonder klep, een uitgerafelde Bin Laden
baard en hun handen wriemelend in de zakken van hun djelaba’s. Ze bekijken met
geile blikken de hoofddoekloze jonge meisjes die voorbij paraderen. Lange
bruine benen, minirokken en bloesjes, waarin de omhoog staande tepeltjes
duidelijk aantonen dat de aangekondigde mei temperaturen nog niet voor vandaag
zullen zijn. In hun land van herkomst zouden ze nu stenen in de hand nemen en
die ongesluierde opgeilsletjes wel eens een lesje leren. Ze zijn nog niet
hersteld van hun spontane erectie als twee allochtone wiebelnichten, luid
snaterend à la Paul de Leeuw, hand in hand voorbij huppelen. In hun land van
herkomst zouden deze nu al lang aan een touw bungelen.
De zon duikelt een beetje en wij kruipen wat
dieper in onze jassen. Aan de tafel voor ons zitten drie vijftig- plus vrouwen,
het moeten hete mokkels zijn, want ze dragen alleen flinterdunne t-shirtjes
over hun silicone borsten en spannende jeansbroeken met meer gaten en rafels
dan stof. Alle vrouwelijke verbouwingen moeten trots aan de voorbij kuierende marktkopers
getoond worden. Volledig ‘geliposuctiedieerde’ achterwerken, gekneed naar het
Jennifer Lopez model en opgespoten lippen waar een bonobo aap jaloers op zou
zijn. Alle aangezichtrimpels gladgestreken, grijze haren gecamoufleerd, alleen
hals en handen verraden de ware leeftijd. Zij nippen aan een Kir Royale, de
drank die oorspronkelijk in Dijon uitgevonden werd. Zij koeren als er een paar
uit de kluiten gewassen marktkramers voorbij komen. Deze dames weten waar Dijon
de mosterd haalt.
Als we in de namiddag terug
richting camping slenteren begint het opnieuw te regenen. Kampeerders op het
laaggelegen gedeelte van de camping worden gesommeerd de caravan aan te pikken
en een nachtje op de hoger gelegen parkeerplaatsen door te brengen. Morgen
rijden wij verder, richting Vercors en de Drôme, richting zuiden, richting de zon…??
Ik zou nu ook al een balans
kunnen opmaken van één dag vakantie en de ‘bijna’ eerste verdwenen pet. Zij
werd door manlief achtergelaten in de douchecel van de camping maar gelukkig
door de alerte echtgenote (moi) op tijd gerecupereerd. Mijn pen jeukt om het
relaas te beginnen maar na twee maanden vakantie zal de opsomming van de
verloren voorwerpen interessanter en zonder twijfel veel indrukwekkender zijn.
Sim,
Dijon 2 mei 2015.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik hoor heel graag van jullie wat jullie van mijn verhaaltjes vinden ?