#TATTOEDELOE

Als de passaatwinden hier weer over de Teide denderen en de palmbomen aan de Costa del Silencio heen en weer schudden, zodat de papegaaiennesten er bijna uitschudden, rijden wij meestal naar het meestal windstille, Los Cristanos of Playa de las Americas om op een terrasje mensjes te gaan kijken. Het is overduidelijk het ‘seniorenoverwinteringsseizoen’. Overal wandelen gebruinde grijze koppetjes. Buiten een paar dikbuikige Britse zonzoekers is het overgrote deel van de promenadewandelaars de gepensioneerdenkaap al ruim voorbij. Nu schuifelen meer dan 75 jarige piraten, antieke versies van de Jack Sparrow/Johnny Depp look alikes, met onder hun schipperspet zo’n uitgerafeld grijs staartje, de armen en benen volledig vol getatoeëerd met ankers, papegaaien en schepen, stapje per stapje voorbij. Naast hun lopen de zongedroogde oude besjes, met de aan één kant weggeschoren roze, blauwe en groengeverfde haren. Jullie lezen het goed! Roze, blauw en groen! Het purpergespoelde, gepermanente oude wijven kapseltje is volledig uit de mode. Wat later zie je deze, van chocoladebruin leder geworden dametjes, in monokini met reetveter tangaslip, zich met zonnebrandolie insmeren liefst met hun voorkant naar de wandeldijk gericht, zodat de wandelaar zich kan vergapen aan hun borstjes die permanent naar hun zandtenen wijzen. Ze laten zich dan neerzakken op het strandstoeltje naast hun man, die met een buik als de Mont Saint Michel op het ligbed ligt te ronken. En dan heb je nog die bende, het in de breedte uitgedijde Britse crapuulvolkje. Nu heb ik zelf geen strak afgetraind  mager lichaam meer, en een groot aantal vriendinnen heeft een senioren matje meer, maar er is wel degelijk een groot verschil tussen wat overgang- en  oudere leeftijdsvet dat blijven vaststeken is en de obesitas kilo’s, die deze, meestal nog jonge mensen al met zich meeslepen. De meeste zijn jonge vrouwen of een iets oudere generatie, in de steek gelaten, waarschijnlijk alimentatieparasiterende ladies. Ze zijn moddervet en vol gekliederd met Chinese inkttekeningen. In vol ornaat waggelen ze over de promenade. Dit soort troela’s heeft blijkbaar nooit last van plaatsvervangende schaamte als ze zich zo in hun half blote flikker aan een restauranttafeltje, tussen de eters, laten neerploffen. Ze zijn misschien nog in de veronderstelling dat ze een Spaanse kelner kunnen versieren en ze roepen de mannen aan met: “Hé lovely boy, of handsome”. Ze kappen zich vol met English breakfast, halve liters bier, glazen sangria  en torenhoge smeltende ijsjes. Ze dragen veel te krappe shorts waarvan de rits steeds een stukje naar beneden open gekropen is en de knoop bovenaan op springen staat. Hun spaghettiband-shirtjes spannen dapper rond het vol gekraste fort. Soms lopen ze bijna half naakt tussen de wandelaars, met alleen een bikinibovenstukje dat amper de voorgevel bedekt. Ze pronken met een mini, minirokje, dat vooraan steeds naar beneden getrokken wordt. Je hoort en ziet de monsterbillen met roodmakende smetsmakken tegen elkaar wrijven. Naast hen loopt dan soms zo’n volledig T-shirtloos mannekesblad met een Nainggolan-kapsel wat verveeld rond te schuifelen. Heel deze uitmonstering is louter en alleen om, de anders in Engeland, volledig bedekte tatoeages nu eindelijk te kunnen showen. Voelt het ook niet een beetje als exhibitionisme, als bij de seks, van op zijn borst of armen steeds opnieuw die vier à vijf getatoeëerde kinderennamen je aanstaren. Wat gebeurt er dan, als je de naam van je geliefde op je armen, borst of rug liet in inkten en de romantiek plots overwaait? Laat je dan de boel weg laseren of vind je het wel kunnen dat je nieuw lief telkens bij een wipbeurt met je ex geconfronteerd wordt? Dat neukt tot niet prettig, denk ik dan maar. Dat de UK er nog steeds niet aan gedacht heeft om zo’n club vol getatoeëerde vette vrouwtjes naar het IS-front te sturen, de vijand ging gillend lopen, zonder ook maar één schot te hebben gelost. Als dan straks zo’n verloofde of man van zulk vol getekend mini nijlpaardje voor de rechtbank moet verschijnen omdat hij grensoverschrijdende smsjes stuurde en zijn hand op een strak lelieblank(leliewit moet men nu in Nederland schrijven en zeggen!) knietje van één of andere #Metoo secretaresse gelegd heeft en er zachtjes in geknepen heeft, moet zo’n rechter deze man dan niet begripvol vrijspreken?

Ach ik denk dat dit jaar de meeste mannen niet meer reikhalzend uitkijken naar de Oscaruitreiking. Vorige jaren zag men de, toen nog niet tot het #metoo-besef gekomen, actrices half naakt over de rode loper schrijden. Doorkijkbloezen, met extra donkerbruin gekleurde tepels, die als gedroogde pruimen door de tule moesten piepen, waren bijna het verplichte uniform. Vrouwen met décoltées tot aan hun navel, die naargelang ze ronddraaiden, opbolden zodat je zonder veel problemen de linkse of de rechtse silicone borst tot aan de oksel zag heen en weer wiebelen. Actrices, met bovenaan zedig toe geknoopte lange jurken, met een split tot aan het middel, die in de juiste windrichting gingen paraderen, zodat één kant vrolijk opwaaierde, zodat ze eventjes vol geacteerde paniek hun onderbroekloze blote miejol lieten zien…Het zal dit jaar heel wat anders zijn! Alle carrière jaagsters en blauwtjeslopers gaan nu één voor één, in hoofdloze zwarte boerka’s een statement maken. Begrijp me goed, ook ik vind dat doorgedreven grensoverschrijdend gedrag dat zelfs tot verkrachting leidde, ontoelaatbaar is. Maar eerst je carrière horizontaal omhoog werken en dan nu je hersens pijnigen wie je alsnog na zo’n 20 à 30 jaar als mogelijk bijna seksueel overschrijder kan opvoeren, is een ware heksenjacht. Ik begrijp alleen niet goed waarom zo’n #metoo slachtoffer eerst twee à drie decennia wacht om de boel openbaar te maken?

 

Sim, Tattoeloos,  Costa del Silencio, Tenerife    28/1/2018