Nadat manlief en ik, bijna een kwart eeuw geleden, voor de
eerste keer een hele verre reis gemaakt hadden, kwam bij mij het idee op, om
onze vrienden hiervan mee te laten genieten.
Vanaf dan organiseerden wij elk jaar een avond, met op de
achtergrond de diashow en de aangepaste muziek van het eerdere reisdoel. Onze
living werd omgetoverd en vrolijk versierd met allerhande souvenirs, herinneringen,
dekens en vlaggen. Ik kocht de meest uiteenlopende kookboeken en kookte een
diner bestaande uit de traditionele gerechten van het door ons bezochte land.
Voor onze vriendenkring was er maar één voorwaarde aan
verbonden : zij moesten, net zoals wij, gekleed komen in de klederdracht van
ons vakantieland. Zij mochten er geen geld tegenaan smijten, geen kleding gaan
huren, maar hadden van het ene tot het volgende verlof, de tijd om overal bij
vrienden en kennissen, op zolders en in verkleedkoffers, naar de nodige kleding en objecten te zoeken. Het
werd een volledige bezigheidstherapie Al na de eerste keer was deze
verkleedpartij een geweldig succes. Zo kwamen er na onze Mexico reis, drie
mariachis met gitaar over de drempel, die geen van allen één noot muziek konden
spelen. Na de nodige Margarita’s ging het gitaargetokkel van heel slecht naar
nog slechter.
Na Vietnam, kwamen
zowel Vietnamese verkoopstertjes als GI soldaten springrolls eten en na het Indische etentje,
stonden alle monden in brand van het spicy voedsel ! Na Peru had iedereen wel
een veel te klein hoedje op de kop gedrukt en werden de fleeche dekentjes als
jassen gedrapeerd. Na de Egypte reis, vonden de kameraden ook links of rechts
djellabas, die dan opnieuw dienst deden met de Marokkaanse avond.
Plezant feit was, dat toen er aangebeld werd, manlief
en ik geheel verkleed, hij met een djellaba en een grote donkerblauwe tulband
en ik met een boerka over mijn hoofd, met op de achtergrond luide Marokkaanse muziek,
de voordeur opentrokken.
Op de dorpel stonden er geen vrienden, maar twee Getuige van
Jehova, die de schrik van hun leven beleefden…en die, toen ze zagen, dat wij
van de slappe lach niet meer bijkwamen, rechtsomkeer maakten met de vermelding “dat ze later nog wel eens zouden terugkomen”…Sindsdien, gaat er in Vlaanderen het verhaal rond, dat het schandalig is, dat men zelfs in de mooie huizen van Edegem, asielzoekers onderbrengt, die helemaal niet wensen te integreren !
Toen onze reisdoelen
wat minder ver werden, kwamen alle Europese landen aan bod. Een Tiroleravond,
een Grieks diner, en een Italiaanse avond, waarbij ik de genodigden vroeg om
als Romeinen verkleed te komen. Elk jaar opnieuw was het grote hilariteit als
de verkleedpartij begon en de vrienden zich twee per twee lieten bewonderen.
Na een aantal jaren in dezelfde Europese landen rondgetoerd
te hebben, werd de creativiteit er wat minder op en waren wij al tevreden als de
minder fantasievolle makkers in de kleuren van de vlag van het reisdoel, uitgedost
waren. Vorig jaar toerden wij voor de zoveelste keer alleen in Frankrijk rond. Rood,
wit, blauw, alpinopetten, olijven, tapenade, baguette,franse kazen,sloten wijn
en profiterolles, we hadden het al
allemaal eens gehad. Er moest dus, wilde het nog interessant blijven, dringend
aan het project gesleuteld worden. Dit maal kwamen de kameraden zelf met alle
mogelijke alternatieven. Ze wilden nog lang niet stoppen met de bijeenkomsten
en zagen er jaar na jaar naar uit, om eens goed te lachen !
Eén van de voorstellen was een “flower power, hippie avond”.
Zoonlief kreeg de opdracht om voor de nodige hippie en “Woodstock”muziek
te zorgen. Een uitnodiging uit naam van
Sonny en Cher werd verstuurd met de vraag alle wiet en LSD thuis te laten, en vorige
week was het dan zover. Terwijl “if you’r coming to San Francisco, be sure to
ware some flowers in your hair” door de gang galmde en ons volledig huis
naar Patchuli stonk, kwamen de overjarige hippies één voor één aan. Het was
ongelofelijk hoe zij weer allemaal hun best gedaan hadden om de hippie tijd
weer tot leven te brengen. Wapperende rokken, bloemen in het haar, grote
flaphoed en brede olifantenpijp-broeken. Spandoeken met “make love not war” en
overal vredestekens. Mannen met pruiken
met lange haren, linten en sjaals rond het hoofd. Manlief had zelfs een hele
grote zelfgerolde sigaret in zijn mond, waar hij voorin wat mos uit de tuin
gestoken had. Tijdens het aperitief, zongen we mee met Joan Baez, “we shall
overcome”en Monday Monday van de Mama’s en de Papa’s. Toen ik het diner op
tafel zette, bekeek ik onze troep vrienden nog eens goed. Het leek wel of ik de oudere versie van de
Rolling Stones aan de tafel had !
Over één ding waren wij het allemaal grondig eens…konden wij
de klok maar terugdraaien en het allemaal
nog eens overdoen, zonder beginnende diabetes, zonder stramme botten,
zonder dikke buiken, dubbel kinnen en alle mogelijk bobokes die de kop opstaken
in het ouder worden ! Maar we doen voort, zolang we het kunnen en het nog leuk
is..
Op 1 mei vertrekken wij met onze rijdende villa richting Madrid, dus Olé, Olé, haal jullie castagnetten, waaiers en toreadorkostuumpjes maar boven water ! ’t zal Spaanse avond
worden, jullie zijn gewaarschuwd !
Sim
