Als je in een opwelling van
ondernemingslust dan werkelijk tot inkeer komt en je snel uitdijende
vakantiekont uit de sofa opricht, gaat
er dan plots een lichtje branden met de tekst; Pokémon, Pokémon??
Hoe begin je er dan aan?
Zachtjes, solojacht, helemaal alleen, of
lijkt zo’n tandem duojacht je interessanter? Slenter je liever als een
jagende Gaston en Leo, met zijn tweetjes door de straten? Of sluit je jezelf
liever ineens aan bij het Pokémon- debielenclubje om met zijn duizenden
tegelijk op jacht te gaan? Vind je jezelf ook niet ongewoon dwaas, als je
jezelf in de winkelruiten weerspiegelt ziet? Zo’n opgeschoten tiener met een
half neerwaarts geknakte hals en een tot een tenniselleboog geforceerde arm met daarin
aan het einde een schermpje dat ergens ten velde virtuele cartoondiertjes signaleert,
die jij, en met jou duizenden anderen, moet zien te vangen. Houden de
winkeliers die de Pokémon-rage in hun straat bestelden er geen kater aan over? Een
populatie van ongeveer drieduizend man, die door hun straat zwalpten, het
verkeer volledig blokkeerden, terwijl ze alleen oog hadden voor hun smartphone,
de virtuele fictieve wezentjes en zelfs geen blik in de winkeletalages wierpen?
Je moet maar als grootouder juist die ene dag uitgekozen hebben om, tijdens de
vakantie, met je kleinkinderen naar de Antwerpse dierentuin te gaan, terwijl er
plots zo’n 15.000 tekenfilmfiguurjagers
te horen kregen dat er Pokémons in de Zoo gesignaleerd waren…
Hoe lang gaat het nog duren
alvorens personen met slechte bedoelingen een groep jeugd naar één welbepaalde
plaats gaan lokken en hun dan met een hele speciale en exceptionele Pokémon- boem
gaan verwelkomen? Een hele nieuwe generatie met artritisnekken en reumaduimen..Ach, er zijn al meer
rages over ons heen gekomen die wij als zoete koek geslikt hebben..eens worden
wij allemaal waarschijnlijk wel ooit volwassen zeker! Of niet?
