LIEFDESVERKLARING OP EEN STEUNPILAAR ONDER DE BRUG VAN DE AUTOSTRADE

Door twee maal daags heen en terug van ons thuisadres richting manliefs ziekenhuisbed in het Universitair Ziekenhuis Antwerpen te lopen, probeer ik nu dagelijks aan mijn 10.000 stappen te geraken. Ik lijk nu, al wandelend, ook allerlei dingen op te merken die je totaal niet ziet als je er met de auto voorbij zoeft. Zo staan er op de pijlers onder de brug van de autostrade allerlei obscene tekeningen. Ach ergens wel begrijpelijk, als een soort jeugd overal penissen en borsten op neer kalkt, als ze zelf eerst een trouwring om de vinger moeten hebben alvorens ze op seksueel onderzoek kunnen uitgaan. Op twee van die steunpilaren staan echter grote verfharten gespoten. In het ene staat er 9/11 en in het andere heeft men voor alle zekerheid 11/9 geschilderd. Ik vermoed niet dat deze harten een regelrechte liefdesverklaring inhouden voor meisjes of jongens, die per toeval op ‘nine eleven’ of op 11 september jarig zijn.  Dan zou er ongetwijfeld, Fatima,  Aisha, Mohammed, Ali of  Djamilia gestaan hebben. Ik vrees eerder dat het hier om een gedrochttekening gaat van een of andere allochtoon, met een herseninhoud ter grootte van een mierentepel, die zijn terroristisch gedachtegoed eventjes letterlijk en figuurlijk in de verf wou zetten.’s Nachts met een busje verf, lekker anoniem aan ons laten zien, hoe hij of zij nog steeds over die Twin Towers- aanslagen denkt.  Vorige week stonden de harten er nog niet, dus denk ik dat het hier om een uitgestelde verering gaat. Als er straks een hart bijkomt waarin 22/3 staat, dan gaat het hier wel duidelijk om een gefrustreerde verf kliederende randdebiel, die hier in Vlaanderen duidelijk niet thuishoort! Ik hoop dat de politie van Edegem, vroeg of laat deze wansmakelijke liefdesverklaringen zal opmerken en ze zal laten verwijderen. Meer nog, ik vertrouw erop dat deze opruiende haat zaaiende Picasso, ooit op heterdaad betrapt zal worden. Ben ik nu racist als ik vind dat, zulke met de vijand collaborerende individuen, stante pede uit ons land moeten verwijderd worden? Voer ze af naar een land, regering en een cultuur waar men openlijk voor zulke terreuronzin mag supporteren. Eens kijken hoe lang het  duurt alvorens zo’n spuitbusvandaal ginds een 'niet wereldvreemde rechter’ tegenkomt! Ineens een degelijke straf,  lik op stuk en niets van veertig keer, bij diefstal, car jacking en overval met geweld een vermanend rechterlijk pamperend vingertje van “nooit meer doen hoor” en zonder straf, of een mild werkstrafje, met hun engelengezichtjes terug de maatschappij in. Law and order!

Manlief werd ondertussen geopereerd en nu is het bang afwachten op het resultaat.

Nu ik ’s avonds eindelijk eens koningin en meesteres van het televisiekastje ben, zap ik naar hartenlust van het ene nog saaiere kanaal naar het andere. Plots kom ik ergens op een zender terecht, waar ik nog juist zo’n jong blond huppelkutje hoor zaniken over de rimpeltjes rond haar ogen. Ze wappert een paar keer met haar valse wimpers.  Ze wordt ziek van die lachlijntjes en nog depressiever over de kleine verticale plooitjes rond haar opgespoten lippen. Ze wijst met haar centimeters lange bloedrood gelakte kunstnagels naar de voor ons onzichtbare groeven. En wat dat gestroomlijnde wijfje het ergst van al vindt, is ,dat haar botox- doktertje haar maar eerst na een tweetal weken op audiëntie kan ontvangen. Het is een regelrechte ramp, want haar Tinder- date is al volgende week!

Ik zie manlief aan de antibioticatap liggen, met zijn zuurstofblazertjes in zijn neus en plastiek zakjes paracetamol en vraag me af welke commerciële zender geld kan spenderen aan zulke Amerikaanse bullshit. Meer nog, is er werkelijk een publiek dat elke avond vol spanning zit te wachten op nog meer facelifts, silicone tieten en botox behandelingen?  Zijn wij met de jaren zo’n simpel van geestvolkje  geworden dat zich optrekt aan ‘the rich and the famous’ en’ the sky is the limit’- idioten?

Het programma wordt abrupt voor  reclame onderbroken.  De eerste advertentie gaat over Q10 pearls-crème, die de huid van de wat rijpere vrouw er onmiddellijk 10 jaar jonger laat uitzien.  Vervolgens een jeugdig fotomodel dat beweert, dat met een gezichtscrème met hyaluronzuur de eerste lijntjes minder zichtbaar worden. Dagelijks een microfoliant onderhoudscrème is een must voor de modebewuste jonge vrouw. Met het volgende reclamefilmpje laat men zien hoe je de hele boel er weer met micellair water kan afhalen. Een heel gamma met onuitspreekbare nieuwe woorden laat men op ons los om toch maar de kassa te doen rinkelen. En geloof me vrij, hoeveel jullie er ook op smeren, in kneden of rond masseren, de rimpels en de ouderdom komen toch.

Het programma begint opnieuw. In een kring zitten een aantal dokteressen, die juist van de catwalk van de verkiezing van Miss Universe  gewandeld zijn. Daarnaast een paar George Clooney dokters, volledig in groene operatie overalls met stralend wit gebleekte tanden. Zij buigen zich over de sinaasappelhuid van een juist uit het teenagerei gekomen jo- jo dieetmokkeltje…dat zelfmoordneigingen had omdat haar gladde huidje verdwenen was.

Ik kan het niet meer aanzien!  Ik zap weg over, de herhalingen van Komen eten, Friends, The A-team, de kampioenen en de Nanny en zet de televisie dan maar uit.

Met kerst kreeg ik van de kinderen een smartphone. Mama moest mee met de moderne technologie. Eerst zat ik een beetje verweest naar dat mini computertje te loeren, maar al snel begreep ik dat het een blijvertje zou worden. En nu heeft dat slimme apparaatje al bewezen dat het zelfs dienst kan doen om een foto te maken van die zwakzinnige liefdesverklaring op de steunpilaren van de brug onder de autostrade.

“De wereld lijkt om zeep er gebeuren rare dingen rondom mij”, Urbanus had meer dan gelijk! 

ZIEKENHUISBLUES

Je hebt toch al die plastiek flessen in elkaar geperst voordat je hen in die blauwe PFD- zak gestoken hebt hé? En je weet toch dat je het papier en karton al op zondagavond voor de deur moet zetten, want die vuilkar komt maandagochtend zo onmogelijk vroeg langsgereden, zodat je bijna de wekker moet laten aflopen! Ik hoor de orders van mijn ziekenhuismannetje door de kamer zweven. Ik betrap me erop dat ik gewoon antwoord op de vragen in mijn hoofd. Eventjes schrik ik als ik mezelf tegen mezelf hoor praten. Zijn dat niet de eerste tekenen van één of andere mentale ziekte? Maar met wat opzoekingen op het internet wordt ik al snel gerustgesteld.

HLN krant van juli 2015

Iedereen doet het wel (meer dan) eens: luidop met jezelf praten, waardoor je tamelijk gestoord lijkt. Toch is er goed nieuws: wie tegen zichzelf praat blijkt niet gek, maar geniaal.

Uit een studie die gepubliceerd werd in the Quarterly Journal of Experimental Psychology blijkt dat wie tegen zichzelf praat hoogstwaarschijnlijk niet gek is, maar geniaal/superbegaafd.

Dus bij deze, als jullie een stevig rondje hardop willen discussiëren met jezelf, geen probleem. De enige vereiste is dat je nadien nog weet wie van je beide schizofrene helften de vraag stelde en wie de oplossing bood.

Nog maar juist hebben we van iedereen de beste wensen voor het nieuwe jaar mogen ontvangen, met vooral een goede gezondheid, als de bacteriën en de virussen zonder rekening te houden met onze planning toesloegen. Ze hebben de tijd van hun leven en ze lachen in hun vuistje, dat ze onze vakantieplannen nog op het laatste nippertje konden dwarsbomen. In plaats dat we nu in Zaventem onze bagage incheckten richting Tenerife, zeulde ik met een handbagage gevuld met pyjama, kamerjas en toiletartikelen richting ziekenhuiskamer.

Maar het is stil in huis. Eenzaam verwekkend stil. Dat zo’n klein mannetje zoveel beweging in huis brengt. Manlief ligt nu de derde dag in de kliniek met een stevige longinfectie en ik mis hem zo verschrikkelijk! Het is zo beangstigend, je soulmaatje daar zo koortsig aan allerlei draadjes te zien liggen. Zuurstof, antibiotica, paracetamol en longvocht drainagebuisjes lopen kriskras over het bed. De microbes weten het nog niet, maar de tegenaanval werd meteen al op de spoed ingezet. We zullen wel eens zien wie het laatste ziektewoord heeft!

Het moet echter niet allemaal zo negatief zijn. Zo is het ziekenhuis op wandelafstand van ons huis en verbrand ik al wandelend, met mijn stappenteller in de broekzak, mijn calorieën. Samen met manlief wilde ik voordat de bacteriën en virussen toesloegen al enkele kilo’s kwijt. We zouden in Tenerife massa’s slaatjes gaan eten, aan allerlei verleidingen voorbij gaan (hm hm) en geen rosé wijn meer als water drinken. Bij manlief ging de vorige twee weken, zonder de rode wijninname en al hoestend de weegschaal hier al drastisch naar beneden. Bij mij gaat sinds de overgang die vetverbranding- regulator iets moeizamer. Wat zeg ik, iets moeizamer..geloof me, het is een niet aflatende eeuwige strijd! Genieten of chagrijnig afzien.  Maar zoals jullie al konden lezen, ik moet dus voor twee vermageren. Mijn eigen lichaam en dat van die andere, in dit lege huis, kakelende superbegaafde idioot !  Maar ik verlies de moed niet. Ik vraag geregeld aan mezelf of ik dat zoute koekje of dat stukje kaas nu wel in mijn mond zou steken en mijn alter ego antwoordt dan dat ik verdorie door Het Laatste Nieuws bestempeld wordt als geniaal, dat ik me dan ook zo zou moeten gedragen en zou moeten weten, dat elk pondje door het mondje komt. Einde discussie. Misschien een half koekje en één enkel hapje kaas dan? We moeten tenslotte op krachten blijven zodat het aanstormende griepvirus ons niet kan besmetten, niet? Raar dat een ziekenhuisbezoek werkelijk het hoogtepunt van de dag kan gaan betekenen. Ik tel de uren voordat ik mijn zieke mannetje terugzie!

Sim

Edegem, UZA 15

januari 2017

SHOPPINGWOEDE

Elke vrouw, die vroeger, mooi, jong en slank geweest is, zal zich zeker in dit verhaal kunnen terugvinden.

Toen ik pas 30 was, kon ik mijn zomerkleedjes nog op de kinderafdeling kopen, mijn toen reeds meer uitgedijde vriendinnen jaloers achter mij latend.

Toen ik 40 was, moest ik nog steeds,  bij aankoop van de kleinste beha maat, een “neepje” in de A cups leggen anders  kon je er met je vinger een putje induwen.

 Maar ’t kan verkeren…

Toen er een vijf voor kwam staan en de menopauze toesloeg, kon ik al meer en meer wedijveren met Lesley-Ann Poppe, een rondborstige Vlaamse mediafiguur.

Nu de 60 voorbij, beneemt mijn Dolly Parton boezem, het zicht naar mijn tenen. Alles wat er gemorst wordt, landt op deze voorgevel. De wet van de zwaartekracht sloeg toe. Elke pondje kwam sluipen, jaar na jaar door het gepensioneerde mondje.

Ik draag  geen frivole behaatjes en strings meer, maar al lang een C cup en een degelijke buik- corrigerende bomma onderbroek

Dus wordt ondertussen “gaan shoppen”een minder prettig werkwoord !

Tot voor kort kwam ik steeds thuis met handenvol reclame voerende plastiekzakken en een geplunderde creditkaart.

Maar sinds dit najaar , blijkt nu, dat ook ik werkelijk in de herfst van mijn leven ben. De feestdagen kwamen er aan en de feestkleding- kleerkastinhoud was wel een beetje aan vernieuwing toe.

Toen ik na de eerste shopping dag, zonder maar één mode artikel thuis kwam, prees manlief mij breed lachend voor mijn zuinigheid. Had hij het maar eventjes getroffen, een ganse dag zonder een zeurende echtgenote, die dan nog eens met een volle portemonnee terug thuis kwam, bravo !

De tweede winkeluitstap, werd weer met niets bekroond ! Vrouwlief had nergens haar oog op laten vallen ? Mijn uitleg, dat ik eigenlijk toch geen echte feestkleding meer nodig had, riep in manlief zijn ogen,  twee grote vraagtekens  op.  Hij staarde mij vol ongeloof aan.

Alleen besefte manlief helemaal niet wat ik allemaal moest doorstaan.

Ik was op zoek naar een geklede, goed van snit en budget vriendelijke, lange zwarte broek.

De volledige broekenindustrie leek inmiddels , een complot te  hebben gesmeed tegen 60-plussers.Het cliënteel waar zij op mikken zijn moderne tieners, die al lang geen geklede lange broeken meer dragen maar gescheurde jeansbroeken. Maar nu tegen het naderen van de feestdagen werd er een toegeving gedaan en hingen er terug zwarte exemplaren tussen de rekken. Stijve katoenen  broeken met bloemetjes print of voile toestanden met ingewerkte repen glanzende zijde.

Stoere met leer bewerkte broeken, waarbij je jezelf een zware motor moest cadeau doen of glitterbroeken, waarmee je net een wandelende kerstdecoratie leek. Enfin, eindelijk had ik drie “ouderwetse”exemplaren uitgezocht en kreeg ik een pashokje toegewezen.

Toen begon de ellende.

Op die 50 vierkante centimeter, moet je eerst je natte paraplu kwijt en je vervolgens uit je bezwete natte jas wurmen. Daarna volgt een gymnastiekoefening,  buik intrekkend, huppelend van de ene voet op de andere, in een poging,  de veters los te maken van je naar regen- en zweetvoeten ruikende schoenen.

Nadat je jezelf uit je vertrouwde jeans geworsteld hebt, krijg je het meest confronterende hoogtepunt.

Daar sta je dan, met alleen je bovenkleding ,in je meest anti- sexy slip en je hoogst flaterende zwarte kniekousjes, onder het warme licht van een neonbuis,  met je neus op 1 centimeter van een levens hoge spiegel. Mokerslag…

En opgepast, de beproeving was nog niet ten einde.

De eerste broek werd aangetrokken. Alhoewel er onderaan de pijpen nog zeker stof  genoeg was om een short uit te fabriceren, kreeg ik het kreng niet hoger opgetrokken dan bouwvakkers hoogte , tot juist voorbij de bilspleet. Langs de voorkant blubberde mijn buik modieus over de rand.

De tweede broek gleed perfect over mijn billen, maar om de taille te doen passen, kon ik mijn twee gebalde vuisten er nog bijsteken. Deze broekenmaker kon zich hoogstwaarschijnlijk niet inbeelden, dat vrouwen met een groot achterste ook nog een taille konden hebben.

De derde broek, die nochtans dezelfde maat had, bleef vooraan in een grote V openstaan.

Er was geen enkele mogelijkheid om de knop tot aan het knoopsgat te brengen, zonder dat  achteraan de naad zou uitscheuren. Vroeger, als tieners, legden wij ons op bed, waarbij ons buikje inviel en wij de boel probleemloos konden toe ritsen. Maar hier was geen bed en ook geen mini buikje meer !

Vervolgens moet je jezelf diep zuchtend in dat claustrofobische kamertje terug aankleden en

als dan verkoopster nog voor je gordijntje vraagt “gaat het mevrouw ?”voel ik me diep ongelukkig worden.

Het wordt er niet beter op, als je nadien de drie afgewezen artikels terug aan een 18 jarige fotomodel, slanke paskamerjuffrouw moet overhandigen, die met een ingestudeerde glimlach vraagt “ niets naar wens gevonden mevrouw? ”. 

G..verdomme, alles naar wens gevonden, alleen pas ik er niet meer in !

Dus als ik voor de derde keer na een verwendagje shoppen thuiskom, met alleen een bus deodorant , een haarkleurmiddel en een landkaart van Spanje, kan manlief zijn sardonische glimlach met moeite onderdrukken. Zonder taal, jaknikkend, volledig begrijpend, trommelt hij heel demonstratief op zijn eigen buik.

Op dat moment, terwijl de stoom onzichtbaar uit mijn verontwaardigde oren komt, besluit ik ter plekke, dat vanaf nu geen enkel frietje,  mayonaise,  snoepje, of chipje nog over mijn lippen zal gaan. Geen vet meer, dat als bij de communicerende vaten, zich over mijn ganse lichaam gaat vastzetten !

Als we ‘s avonds lekker onderuit tv-kijkend op de sofa liggen en langs het ene na het andere kookprogramma zappen, zegt manlief : “Weet je waar ik nu zo’n zin in heb? Wil je misschien eens een pannenkoekje bakken?”

Mmmmmmjammy….smak smak…. GGGGRRRRRRR…..’t Is duidelijk allemaal zijn fout. 

De eet-feestdagen moeten nog komen en straks zijn het solden…miserie, miserie!

BEJAARDENGYMNASTIEK

Het is twee januari en met de halve wereldbevolking wil ook ik een begin maken met alle goede voornemens. Zoals jaarlijks, neem ik mij voor om gewicht te verliezen. Vijftien jaar geleden was ik al tevreden met een gewichtsverlies van 5 kg, maar met de jaren slopen er Bourgondische leeftijdkilo’s bij. Nu staat de tellerwens al op 15 kg maar ik vrees dat men mij eerst een 3 tal weken in een kunstmatige coma zal moeten houden, wil er nog een buikspekvetrandje  verdwijnen. De moed zinkt al een beetje in mijn pantoffels, als ik aan al die oudejaarsavondrestjes cava, wijn en pralines denk, die mij vanuit de ijskast hypnotiseren.  Om niet aan de lokroep toe te geven, beslis ik om eens lekker in bad te gaan en mijn ouder wordende huid alsnog een verdiende verjongingskuur te geven.

Ooit kreeg ik van mijn vriendin een fles badschuim op basis van algen. Deze fles had al een heel geschenkparcours afgelegd. Een goed bedoeld cadeautje was bij een badloze vriendin terechtgekomen, die het op haar beurt aan een andere douchebezitster doorgegeven had en zo was die donkergroene fles uiteindelijk na veel omzwervingen bij mij terechtgekomen. Ze stond daar nu al geruime tijd ongebruikt tussen al die mooie flessen naar bloemen geurende douchegels te verstoffen. De inhoud beloofde echter verjonging, maximale hydratatie en een fluweelzachte huid. Dus heb ik de inhoud van het algenextract voor het eerst in het warme badwater gegoten. Het spul dreef in grote bellen op het water en het leek alsof de Flinterstar in mijn badkuip doormidden gebroken was en uit alle tanken zijn stookolie verloor. Niet een naar bloemen geurend schuim maar een ondefinieerbaar naar verstopte regenputjes ruikende substantie.  Ik heb me dan toch maar in het warme water laten glijden met de hoop dat de algenbagger mijn ouderwordende huid alsnog zijn beloofde faceliftboost zou geven. Het leek alsof ik mij in drijfzand onderdompelde. Het vettige goedje klotste tegen mij borsten die als eilandjes boven de groene diesel uitstaken . Terwijl ik zo in het moerasdras lag te verjongen, gingen mijn gedachten naar alle dingen die in 2017 weer op ons af zouden komen. Manlief had het oude jaar met een griepachtige hoesttoestand  uitgewuifd. Alleen op oudejaarsavond leek hij, met de nodige inname van alcohol het virus eventjes te verslaan. Vrolijk pimpelde hij de rode wijn naar binnen en verklaarde aan alle gasten die bij ons van oud naar nieuw gingen, dat hij wonderwel genezen was! In een soort black out toestand snurkte hij zich een stuk 1 januari 2017 in. Midden in de nacht moest hij plassen. Om mij niet te storen, sloop hij in het pikkedonker richting badkamer. Ik hoorde hem op de deuren meppen op zoek naar de deurklink, dan wat geschuifel in de badkamer en wat aftasten tot hij het toilet gevonden had.  Wat volgde was een enorme bonk. Ik sprong uit bed, deed het licht aan, spurtte naar de badkamer en vond manlief volledig plat op zijn rug in de badkuip liggen met alleen zijn benen breeduit over de wand bungelend. Aan één enkel bungelde zijn slaapboxer- shortje . Hij had, in het donker, de rand van het bad als de toiletpot gehouden, was wat achteruit geschoven om te plassen en was met zijn klikken en klakken in het bad gekieperd. Zijn hoofd was in een restje spoelwater gekomen en het enigste wat hij uitbracht terwijl hij over zijn haren streek was: “Trektma ieres oit kgeloef dak bloet on menne koppeb!”“Trek mij hier eens uit en ik heb geloof ik bloed aan mijn hoofd!”. Hebben jullie al eens, in jullie broek piesend van de slappe lach, een blote, niet meewerkende alcohol gemarineerde zak aardappelen van 75 kg uit een badkuip proberen te tillen? Met bijna een verschot in mijn rug, terwijl de hete urine van het lachen en het kracht zetten langs mijn benen naar beneden sijpelde, heb ik manlief dus uit ons bad getrokken en hem op het toilet gezet. Na mijn seniorengymnastiek, de plasschoonmaakbeurt van de  badkamertegels ben ik dan vol adrenaline het nieuwe jaar ingegaan. En nu lig ik hier, een dag later, in diezelfde badkuip, in zeewierwalm te dobberen.

Als er al enige verjonging van de huidcellen tot stand kwam, dan was het wel doordat ik achteraf wel een kwartier lang onder de douche de olieachtige pel van mijn lichaam heb moeten weg boenen. Het betere gymnastiekwerk kwam er nadat ik later de modderige groene rotzooirand in de badkuip moest wegschuren.

Manlief ligt ondertussen op de sofa, door slapeloze hoestnachten en na inname van volledig lamleggende hoestsiropen zijn slaaptekort bij te snurken.

Beste wensen voor 2017 en vooral een goede gezondheid!

Sim

2/1/2017