Vol verwijt keken ze elkaar aan. Er was niemand meer over om
de schuld te geven.
Elk jaar was er wel iemand, die ze dachten te straffen, door
er plots niet meer tegen te spreken. Eerst een paar dagen, dan een paar
maanden, aaneengeregen tot jaren van stom lopen. Telkens opnieuw werd een
geschil beantwoord door stilzwijgen. Elke onenigheid botste op een muur van
zwijgzaamheid. Niets werd er uitgeklaard.
Gewoon stommetje spelen.
Toen broers, zussen, vrienden en zelfs hun kinderen niet
meer de moeite namen om de muur van stilte te doorbreken, maar hun schouders
ophaalden en vrolijk doorgingen met hun leven, zochten zij nog steeds de
oorzaak niet bij zichzelf. Geen moment kwam het in hun op, dat hun koppig
zwijgen alleen henzelf pijn deed.
Hun leefwijze en hun wil opdringend, gaven ze onbeschoft kritiek
op andermans leven. Commentaar van
anderen verwerkten zij met een levenslang koppige stilte. Jaloersheid op
andermans geluk werd weggeduwd achter een zwijgmuur.
Niemand zat nog te wachten op hun verontschuldigingen, die
nooit kwamen.
Na al die jaren bleven ze nu alleen over. Hun zwijgmuur was
een klaagmuur geworden.
Twee mensen met een berg verwijten en een frustratie die ze
nu slechts aan zichzelf kwijt konden.
Het verwijt dat hij alle dagen doofstom voor de televisie
rondhing. Het verwijt dat hij misschien veel gelukkiger met die andere zou
geweest zijn. Het verwijt dat zij door hypotheken en een berg stenen
vastgeketend zat in een liefdeloos huwelijk. Het verwijt dat het elkaars schuld
was, dat niemand hen nog wou kennen.
Maar een leven lang geleden, hadden zij elkaar gezocht,
waren ze verliefd geworden en hadden buiten elkaar ook niemand nodig gehad…alleen was dat toen
anders.
Sim
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik hoor heel graag van jullie wat jullie van mijn verhaaltjes vinden ?