SHOPPINGWOEDE

Elke vrouw, die vroeger, mooi, jong en slank geweest is, zal zich zeker in dit verhaal kunnen terugvinden.

Toen ik pas 30 was, kon ik mijn zomerkleedjes nog op de kinderafdeling kopen, mijn toen reeds meer uitgedijde vriendinnen jaloers achter mij latend.

Toen ik 40 was, moest ik nog steeds,  bij aankoop van de kleinste beha maat, een “neepje” in de A cups leggen anders  kon je er met je vinger een putje induwen.

 Maar ’t kan verkeren…

Toen er een vijf voor kwam staan en de menopauze toesloeg, kon ik al meer en meer wedijveren met Lesley-Ann Poppe, een rondborstige Vlaamse mediafiguur.

Nu de 60 voorbij, beneemt mijn Dolly Parton boezem, het zicht naar mijn tenen. Alles wat er gemorst wordt, landt op deze voorgevel. De wet van de zwaartekracht sloeg toe. Elke pondje kwam sluipen, jaar na jaar door het gepensioneerde mondje.

Ik draag  geen frivole behaatjes en strings meer, maar al lang een C cup en een degelijke buik- corrigerende bomma onderbroek

Dus wordt ondertussen “gaan shoppen”een minder prettig werkwoord !

Tot voor kort kwam ik steeds thuis met handenvol reclame voerende plastiekzakken en een geplunderde creditkaart.

Maar sinds dit najaar , blijkt nu, dat ook ik werkelijk in de herfst van mijn leven ben. De feestdagen kwamen er aan en de feestkleding- kleerkastinhoud was wel een beetje aan vernieuwing toe.

Toen ik na de eerste shopping dag, zonder maar één mode artikel thuis kwam, prees manlief mij breed lachend voor mijn zuinigheid. Had hij het maar eventjes getroffen, een ganse dag zonder een zeurende echtgenote, die dan nog eens met een volle portemonnee terug thuis kwam, bravo !

De tweede winkeluitstap, werd weer met niets bekroond ! Vrouwlief had nergens haar oog op laten vallen ? Mijn uitleg, dat ik eigenlijk toch geen echte feestkleding meer nodig had, riep in manlief zijn ogen,  twee grote vraagtekens  op.  Hij staarde mij vol ongeloof aan.

Alleen besefte manlief helemaal niet wat ik allemaal moest doorstaan.

Ik was op zoek naar een geklede, goed van snit en budget vriendelijke, lange zwarte broek.

De volledige broekenindustrie leek inmiddels , een complot te  hebben gesmeed tegen 60-plussers.Het cliënteel waar zij op mikken zijn moderne tieners, die al lang geen geklede lange broeken meer dragen maar gescheurde jeansbroeken. Maar nu tegen het naderen van de feestdagen werd er een toegeving gedaan en hingen er terug zwarte exemplaren tussen de rekken. Stijve katoenen  broeken met bloemetjes print of voile toestanden met ingewerkte repen glanzende zijde.

Stoere met leer bewerkte broeken, waarbij je jezelf een zware motor moest cadeau doen of glitterbroeken, waarmee je net een wandelende kerstdecoratie leek. Enfin, eindelijk had ik drie “ouderwetse”exemplaren uitgezocht en kreeg ik een pashokje toegewezen.

Toen begon de ellende.

Op die 50 vierkante centimeter, moet je eerst je natte paraplu kwijt en je vervolgens uit je bezwete natte jas wurmen. Daarna volgt een gymnastiekoefening,  buik intrekkend, huppelend van de ene voet op de andere, in een poging,  de veters los te maken van je naar regen- en zweetvoeten ruikende schoenen.

Nadat je jezelf uit je vertrouwde jeans geworsteld hebt, krijg je het meest confronterende hoogtepunt.

Daar sta je dan, met alleen je bovenkleding ,in je meest anti- sexy slip en je hoogst flaterende zwarte kniekousjes, onder het warme licht van een neonbuis,  met je neus op 1 centimeter van een levens hoge spiegel. Mokerslag…

En opgepast, de beproeving was nog niet ten einde.

De eerste broek werd aangetrokken. Alhoewel er onderaan de pijpen nog zeker stof  genoeg was om een short uit te fabriceren, kreeg ik het kreng niet hoger opgetrokken dan bouwvakkers hoogte , tot juist voorbij de bilspleet. Langs de voorkant blubberde mijn buik modieus over de rand.

De tweede broek gleed perfect over mijn billen, maar om de taille te doen passen, kon ik mijn twee gebalde vuisten er nog bijsteken. Deze broekenmaker kon zich hoogstwaarschijnlijk niet inbeelden, dat vrouwen met een groot achterste ook nog een taille konden hebben.

De derde broek, die nochtans dezelfde maat had, bleef vooraan in een grote V openstaan.

Er was geen enkele mogelijkheid om de knop tot aan het knoopsgat te brengen, zonder dat  achteraan de naad zou uitscheuren. Vroeger, als tieners, legden wij ons op bed, waarbij ons buikje inviel en wij de boel probleemloos konden toe ritsen. Maar hier was geen bed en ook geen mini buikje meer !

Vervolgens moet je jezelf diep zuchtend in dat claustrofobische kamertje terug aankleden en

als dan verkoopster nog voor je gordijntje vraagt “gaat het mevrouw ?”voel ik me diep ongelukkig worden.

Het wordt er niet beter op, als je nadien de drie afgewezen artikels terug aan een 18 jarige fotomodel, slanke paskamerjuffrouw moet overhandigen, die met een ingestudeerde glimlach vraagt “ niets naar wens gevonden mevrouw? ”. 

G..verdomme, alles naar wens gevonden, alleen pas ik er niet meer in !

Dus als ik voor de derde keer na een verwendagje shoppen thuiskom, met alleen een bus deodorant , een haarkleurmiddel en een landkaart van Spanje, kan manlief zijn sardonische glimlach met moeite onderdrukken. Zonder taal, jaknikkend, volledig begrijpend, trommelt hij heel demonstratief op zijn eigen buik.

Op dat moment, terwijl de stoom onzichtbaar uit mijn verontwaardigde oren komt, besluit ik ter plekke, dat vanaf nu geen enkel frietje,  mayonaise,  snoepje, of chipje nog over mijn lippen zal gaan. Geen vet meer, dat als bij de communicerende vaten, zich over mijn ganse lichaam gaat vastzetten !

Als we ‘s avonds lekker onderuit tv-kijkend op de sofa liggen en langs het ene na het andere kookprogramma zappen, zegt manlief : “Weet je waar ik nu zo’n zin in heb? Wil je misschien eens een pannenkoekje bakken?”

Mmmmmmjammy….smak smak…. GGGGRRRRRRR…..’t Is duidelijk allemaal zijn fout. 

De eet-feestdagen moeten nog komen en straks zijn het solden…miserie, miserie!