EEN HOND MET VIER POTEN

 

Wat is er toch met een deel van de mensen gebeurd?? Waar is het ergens mank gelopen, dat een overgroot deel van hondenbezitters dit allemaal normaal zijn gaan vinden? Waarom heeft niet één normale mens gereageerd toen hij voor het eerst zo’n hondje in een hondenbuggy voorbij zag komen? Toen had men nog op tijd deze mensen tegen zichzelf kunnen beschermen en hun in een zwakzinnigenbusje naar de psychiatrie kunnen afvoeren! Naar de hondenfluisteraar desnoods, die hun wel eventjes zou uitleggen, dat een hond wel degelijk vier poten heeft en het liefst van al naast zijn baasjes rondhuppelt en snuffelt.

Wat is er in dat huwelijk gebeurd, scheefgelopen of scheefgeneukt, dat het altijd de mannen zijn die dat hondenkinderwagentje moeten voorduwen terwijl die vrouwen er koerend naast lopen. ‘wat is hij toch lief, kielekiele schatje wat is hij toch een braaf hondje…’ Je wordt er niet goed van. Aan de Belgische kust zie je overal van die kneuzen rondstappen. Mannen kom toch op voor jezelf en flikker die hond eruit!

Wat hebben jullie uitgespookt om zo als een geterroriseerde halfwas achter zo’n buggy te strompelen. Is dit de nieuwe manier van boetedoening? Na een avondje stappen met de vrienden, wat in de vroege uurtjes ladderzat thuisgekomen en dan als alternatief kunnen kiezen tussen de aloude deegrol, een maand niet in het echtelijk bed of een vakantie achter de hondenwagen? Liefst laat je halve trouwboek je dan nog rond baggeren op een overvolle markt in Blankenberge, met twee keffers in de buggy, twee aan de leiband en ééntje in de babydraagzak.. En dan overal die grinnikende, meesmuilende blikken van de echte mannen!

Hebben jullie al eens goed naar die lege jaloerse buggy-rijdende hondenblikken gekeken van reutjes die niet meer aan elkaars hol kunnen ruiken? Die niet meer mogen neuzen aan pisplasjes van teefjes of hun poot kunnen opheffen tegen elke struik, paal of muur om hun handtekening te zetten. En dan moet die man beschaamd die kuttenlikkertjes na een tijdje ineens uit dat ding opheffen en ze ergens op een grasveldje zetten. Ze krijgen dan de tijd om snel een plasje en een drol te leggen. En dan loopt dat gedresseerde  mannetje met dat plastiek zakje achter die mormels aan. Je ziet ons al, met die blik van een jarenlange verstandhouding, grijzend naar elkaar kijken.  We horen elkaar denken: ‘Ik wou dat het hele platte stinkende, niet op te rapen, diarreehoop wordt!’ Daarna loopt die gedrilde bink nog een tien minuutjes met dat meurende cadeautje rond tot hij een vuilnisbak vind.  Vrouwlief knuffelt en zoent de schijters nog wat, alsof ze een nieuw soort babietjes zijn, voor ze weer opnieuw in hun hondenkoetsje terechtkomen. Als er dan nog normale mensen voorbij kuieren, die dan lacherig vragen of dit een nieuw soort hondenras is, lekker goedkoop, zo zonder pootjes, zie je die randdebielenblikken in verontwaardiging overgaan.

Alhoewel je in het buitenland, hoogstens met één hond op een kampeerplek mag, blijken de Belgische kustcampings de ‘diervriendelijkheid’ te promoten.

Een nieuwe hype op de campings is de camper waar niet één, twee of drie honden uitspringen, maar zelfs vier keffers, die de rust op de kampeerplaats voor iedereen verstoren. Want als er ergens één blaft, dan blaft heel het campingzootje mee. Vermits de vakantieopvang voor honden overbelast en niet meer betaalbaar is, en er thuis een volledige dierentuin rondloopt, dan is natuurlijk een mobilhome het alternatief. Je kan je voorstellen hoe lekker gezellig het voor iedereen wordt als de baasjes ’s middags lunchen en die honden niet geleerd hebben om rustig hun beurt af te wachten. Het geblaf en gejank wordt dan een akelige ergerlijke overlast.

“Nee, ik wil je niet meer horen, Loulou. Stop met baffen Blacky! Nu zijn de baasjes aan het eten! Kijk eens naar Boomer, die is wel stil. Verdorie Rocky  stop met aan dat tafelkleed te bijten. Je poten van mijn schoot! Nee Loulou je krijgt niks! Ach kom schatje, vooruit toch een stukje, anders krijg je ze niet stil Louis! ‘Maria je verwent haar, zo leert ze het nooit...Stop met dat kreng te voeren, Loulou stop met dat gejank’!  Dat debielenspektakel is niet te stuiten. Tot er iemand uit de buurt het meer dan zat is en roept ‘Flikker toch op met jullie hondenroedel en geblafoverlast, leer die mormels luisteren!’. En dan begint het over en weer tieren: ‘Lazer jij op,  Loulou is 13 jaar en volgend jaar is ze er misschien niet meer bij!’ ‘Dat zou maar pas een verademing zijn, eindelijk rustig eten. Godverdomme nog drie blaffende kuthonden te gaan. Blijf toch thuis met die zoölogie!’ Een boel heibel en over-en-weer ordinair gelul en getier.  Eventjes hoor je niet meer wie de meeste herrie maakt…de honden, de halve zolen of die rustzoeker die zich doodergert en die zich een kinderloze septembervakantie aan de Belgische kust gans anders voorgesteld had…

En dan komt straks die hele dierenbende aan je voorbij gewandeld.  Blacky aan de leiband met een jasje aan, want nu schijnt de zon nog, maar straks kan het regenen. Loulou op de buik in de babydraagzak en Boomer en Rocky in de hondenbuggy… Meneer die duwt en Madame die heel verontwaardigd rondkijkt.

Sim, 27 september 2023 na een irriterende hondengeblaf- septembervakantie aan de Belgische kust.